Volksverhuizing

Na mijn besluit te hebben genomen om de Corona(restricties)te ontvluchten in S-Australia volgde er een ware exodus…
Dit enorme continent bevat in verhouding maar weinig bewoners . De meesten wonen in en rond de grote steden aan de Zuid en Oostkust.
Maar er zijn ook enorm veel reizigers en dat zijn voor een groot deel grey nomads.  Pensionada’s die alles verkocht hebben en permanent rondtrekken. Enorme caravans achter hun 4x4 hebben hangen en daarin wonen. Die zelfvoorzienend zijn  en  veelal op free campsites staan.Ook zijn er veel seizoensarbeiders   zoals schaapscheerders, veedrijvers en fruitplukkers. Gewoon Australiërs die een eigen lifestyle hebben en dit al jaren zo doen.
Dan natuurlijk de duizenden backpackers, veelal werkzaam in de horeca en toeristen branche.
Dan de toeristen die hier n paar weken zijn en met n camper of reisgezelsschap een deel van Australië bezoeken.  En natuurlijk reizigers zoals ik,al ben ik niet echt goed te omschrijven.  Ik heb mijn eigen(wijze) manier van reizen, zowel hier als elders. Heb hier n auto gekocht waar ik achterin slaap, reis en verblijf heel basic en low budget. Begeef me graag onder  locals en vermijd zo veel mogelijk de standaard toeristische attracties. Dat brengt me mooie ontmoetingen en belevenissen. 
Toen ik 5 jaar geleden voor 4 maanden door Oz reisde, bracht ik de dagen rond oud en nieuw door in Queensland. Ik had er afgesproken met Ozzyjohn, mn Australiëmaatje die in Nederland woont, maar bijna elk jaar 6 weken de outback opzoekt.
We zochten n stek en kwamen uit op Cooladdi, een plek in the middle of nowhere met 3 bewoners die daar n roadhouse runnen.  The Foxtrap was one of a kind…Bar,restaurant,free campsite,motel, postoffice, shop, visitors information centre, sociale meeting room, etc.etc. En last but not least WI-FI! Heel belangrijk voor mij nu.
The Foxtrap werd gerund door  2 potige girls, moeder van 70 Laurel en dochter Roxanne van 49. Echtgenoot Gavin was er vanwege zn werk elders alleen in de weekenden.  
Ozzyjohn en ik verbleven er maar n paar dagen, maar de klik met hun was fantastisch en ondanks de enorme afstand bleven we sindsdien regelmatig contact houden via social media.
Dat werd mijn doel in deze crazy time. Ze hadden al n paar keer aangegeven dat ik zo lang kon blijven als nodig was..Een veiliger plek kon ik me onder deze omstandigheden niet wensen, Cooladdi is eigenlijk altijd al locked up vanwege zn afgelegenheid. Even boodschappen doen in town (Charleville) betekent 86km heen en 86 km terug. Ik zou koers zetten op the Foxtrap.
Maar om de grens over te kunnen tussen S-Australia, NSW en Queensland moest ik eerst nog even bijna 1500 km afleggen in 2 dagen..Het was maandag ochtend en de borders gingen sluiten op dinsdagnacht 23.59…
Dit werd n uitdaging, ik ging er voor ! First things first. Ik zorgde dat mn tank steeds vol bleef, vulde mn waterjerrycan met nog 20 l extra, dus 30 l aan boord. Kocht n voorraad water, hamsterde voedsel voor 6 dagen, extra Vit C, PCM, handzeep, deet,bier, wijn , koffie,  bananen ,appels en sinaasappels…Ik belde voor de zekerheid nog even met de locale police hoe t zat met de grensovergangen, wilde niet voor vervelende verrassingen komen te staan. Ik werd bevestigd in hetgeen ik al wist: slechts nog 2 dagen voor alle reizigers in Australië om “thuis"  te kunnen komen. Dan gingen de borders op slot..
Een diepe hap lucht, nog even goed nadenken en invoelen of dit de juiste beslissing was..en toen maakte ik vaart.. Vanaf de bewoonde wereld van Adelaide…richting outback van Queensland… Met een continue snelheid van zo’n  100 km zocht ik mijn weg over de binnenwegen van S- Australia. Mezelf geen tijd gunnend om onderweg echt te kunnen genieten van de omgeving. Kilometers maken, dat was belangrijk nu. Rond 18uur moest ik stoppen met rijden, dan werd t te gevaarlijk op de weg met overstekende kangeroos en ander gespuis. Dus flink de vaart erin houden. 
Onderweg eerst nog veel caravans,zij reden slechts 80 km..schoot niet echt op.  Inhalen geen probleem met mijn bolide. Maar dan de grote jongens, dat was n ander verhaal.  Erg veel roadtrains onderweg, ook zij hadden er flink de vaart in. Ik heb menig sterk staaltje inhalen gezien, zo’n 35 m denderend geraas die n auto met camper inhaalt.  Nou, dan komt er wat voorbij hoor!
Ik werd door hen niet ingehaald,  wel door veel 4x4 die ook haast hadden.  Een raar sfeertje op de weg,het was n vreemde dag. Ik bereikte de Barrier highway  en dacht na over hoe toepaslijk de naam van de weg nu was. Wat heb ik afgelopen járen een barrières moeten ervaren om uiteindelijk deze reis te kunnen maken .. potdorie  en nu nog n pandemie en via de Barrier higway vluchten naar een “ veilig” onderkomen… Bizar gewoon.
Rond 14uur bereikte ik de border tussen S-Australia en NSW, pfff, da’s 1.  Ik was zo graag voor n paar dagen naar Silverton gegaan waar ik mooie herinneringen aan heb ,maar helaas,  kilometers maken!
In Broken Hill was zowaar n Mcdonalds. Yesssss  WiFi en koffie. Sta ik aan de bestel balie, hoor ik gemopper achter me in t Nederlands! Hoe belachelijk t was dat je niet binnen mocht zitten,  hoe overdreven t allemaal was….Toen ik daarop onverwachts voor hun antwoorde hoe de situatie inmiddels in Nederland was bonden ze in.. De golf van ellende die zich in oa Europa afspeelt kwam hier tot nu toe nog maar kabbelend binnen,  maar zal snel gaan stromen…
Ik belde met n campsite in Wilcannia om toch maar even voor de zekerheid te vragen of ik daar welkom was. No worries, gelukkig !
Na nog 200 km gereden te hebben  over n stille,rechte remote highway, amper iemand tegen komend , kwam ik rond 17uur aan op mn pleisterplaats.Zonder pech,onderweg keihard meebrullend met Simply Red en Bonnie Raitt. Kreeg daar spontaan n koud biertje van n medereiziger. Here mate ,looks if  you can use a cold one. Nou, echt wel !!!
De volgende dag stond ik om 7.30 al bij t fuelstation, t kleine dorpje had er maar 1 en ik wilde nog even voltanken voor de volgende 700km.Er had zich al n rij gevormd.We moesten allen netjes onze beurt afwachten. De angst zat er bij velen goed in. Het oude echtpaar die de tank bediende bleven op afstand, gaven op afstand instructies,begeleid door 3 blaffende honden om dat nog even goed te benadrukken. Een local hield de rij enorm op door zn dieselvoorraad gigantisch aan te vullen in extra reservoir op zn laadbak.  Geen boodschap aan de rest,overleven..Primair gedrag in tijden van angst.
Toen begon ik aan mn 2e deel van de monstterrit. Traag bewegende caravans, kolonnes soms.  Lastig om in te halen. Even stoppen bij t tourist centre in Bourke,wat gesloten was vanwege Corona, maar wel Wi-Fi boodt. Geen nieuwe laatste ontwikkelingen dus huppekee, karren maar !
Wilde geiten langs de weg, oppassen..overstekende koeien,  oppassen…enorme roadtrains, oppassen,  koffie, concentreren, koffie , zingen ,skietgebedje… 
Naarmate de dag vorderde en ik geen oponthoud had realiseerde ik dat ik t ging halen. De laatste 200 km legde ik bijna alleen op de weg af, erop vertrouwend dat mijn Holden mij veilig over de border zou brengen.  Pppffff, opgelucht  reed ik Queensland in en ruim voor t donker werd bereikte ik het Cunnamulla visitors centre wat warempel nog wel  open was. Een hele vriendelijke dame voorzag mij van allerlei materiaal en ik nam mn intrek op de campsite met WiFi waar ik 5 jaren  voorheen ook geweest was. 
Ik was welkom, net als de vele andere reizigers die onder tijdsdruk op weg naar huis waren, waar dat dan ook was. Er werden al serieuze maatregelen getroffen : 1 persoon tegelijk in de office , 4 m afstand en alle contact punten werden vaak gereinigd. Geen cash betalingen,eigen keuken,WC en douche  gebruiken indien aanwezig. 
Voorlopig was ik even onder de pannen. Ik was die avond getuige van n ware intocht van onthutste, vooral oudere mensen.Velen hadden enorme afstanden af moeten leggen voordat de borders dicht gingen. De sfeer was echter gemoedelijk en verdraagzaam. Ongeloof,ongerustheid,vriendelijkheid. Toen iedereen zich in zn eigen wereldje had teruggetrokken maakte ik mn potje eten klaar in de campkitchen. Ik bleef ook de dagen erna de enige gebruiker. Ook had ik mn eigen WC en douche. En werd ik ook nog s n keertje enorm gematst met de prijs, ik had immers alleen maar n auto vonden ze.ze berekenden me minder dan de helft. 
Lof, niets dan lof voor deze 2 hardwerkende , vrolijke campingbeheerders. Bij aankomst nog lachend, maar na een paar dagen maakte die lach regelmatig plaats voor n zorgelijke frons….Ik was terug kijkend opnieuw op t juiste moment op de juiste plek tijdens mn reis….