Rebellie

Kan’t jou schelen. Een zinnetje dat ik afgelopen tijd vaak gehoord heb. En dan niet mijn eigen innerlijke stemmetje , maar uit de mond van Anna. Heerlijk die rebelsheid, ik herken mezelf er in.

Opnieuw bracht ik n periode door met n vriendin, ik pikte haar op in Malaga. Anneke( Anna) en ik hadden 3 jaar geleden een  bizarre tijd beleefd in Australië. De Covid ,die de wereld in zn greep had, maakte dat t oorspronkelijke plan van samen 4 weken reizen slechts 1 werd.  Dat we goede reismaatjes waren, ook in stressvolle situaties, werd toen wel duidelijk en nu weer.

Ik pikte haar s avonds op van de aeropuerta, de donderdag voor Pasen. Enthousiast reden we naar Mijas, een mooi wit bergdorp slechts 20 minuten van de luchthaven.Lekker handig zo s avonds. We kwamen er onaangenaam verrast  in n enorme drukte terecht en t bleek dat de paasprocessie over n dik uur zou beginnen. Opnieuw n processie. In Portugal had ik er een paar dagen geleden ook 1 meegemaakt, dat was een stille… Maar deze niet.

Het was lastig om de auto kwijt te raken maar het lukte aan de rand van t dorp. Met al onze spullen voor de 1e nacht belanden we in de processie, de stoet ging richting ons hostel. Voorop de dragers in het zwart, het beeld halt houdend en wiegend bij sommige huizen . Een traag bewegende menigte, compleet met muzikanten en dwepende muziek ,met ons  beladen en met spullen er middenin. Opnieuw een bijzonder begin van onze reis.

De dagen erna trokken we door Andalusië richting Tarifa, het meest zuidelijke stadje tegenover Marokko. Andalusië,voor mij nieuw, voor Anna bekend. Mooie natuur, afwisselende overnachtingsplekjes. We zouden ook 1 nacht in n tent slapen,  op n glamping..pffff, het werd afzien. De dag ervoor kreeg ik t bericht dat er geen water was, een grote storing en niemand die t op korte termijn op kon lossen. Geen douche, wc doorspoelen met n emmer, wel drinkwater in flessen voorradig. Tja, wij konden wel tegen n stootje dus hopla, jammer maar oké. Wat kan’t ons schelen.

We kwamen aan t begin van de avond na een volle dag aan.Het was een sneue boel, de gestreste Engelsman Nick bracht het ons naar onze“ luxe” tent. Geen mooi uitzicht op t dal. Karig ingericht.Waarvan t doek van binnen gesausd was,de nacht ondanks 2extra dekens steenkoud was. Waar Anna in haar kleren inclusief jas t in bed probeerde warm te krijgen en hartstikke verkouden werd. Ik sliep met n handdoek over mn hoofd. Waar de emmer voor het doorspoelen uiteraard veel te snel leeg was. Ik t water bij de mannen jatte, wat kan’ t mij schelen schelen…Het ontbijt magertjes bleek en de Engelsman niet open stond voor onze feedback. Er was nog nóóit eerder geklaagd over kou…. En deze tent had had je toch besproken? Toen we n rondje over t terrein maakten bleek dat alle andere tenten n prachtige locatie hadden,en nieuwer waren. Wij hadden dus de paupertent gekregen op de slechtste plek. Veel te duur ok, niets glamping.Gevalletje pech.

Ik had in Nederland t plan opgevat de Camino del Rey te willen lopen, een spectaculaire route door n kloof. Voelde toen al dat ik t spannend zou vinden ,maar wilde t erg graag beleven. De kloof was heel hoog en nauw, n smal pad boven n diepe afgrond, eenrichtingsverkeer.Wel veilig, maar n beklemmend idee en eng !!!

Ik had al kaarten gekocht, maar durfde toen puntje bij paaltje kwam  helemaal niet meer. Ik voelde de beklemmende spanning van hoogtevrees de nacht van tevoren al opkomen en kwam er op terug. Vond mezelf wel n schijterd maar pfff, waarom eigenlijk? Moest ik die angst koste wat koste overwinnen? Kan’ t jou schelen zei Anna.

Vanaf Tarifa is t slechts 45 minuten varen naar Tanger. We maakten de oversteek en Dokkie bleef in Spanje,  veilig geparkeerd bij t hostel. We huurden er voor 4 dagen n auto zodat we  vrij waren om Noord Marokko te verkennen.

Tanger was levendig, met een prima locatie in dar Barach ,uiteraard lastig te vinden in de medina. Vriendelijke locals, leuke winkeltjes, een chagrijnige onofficiele gids die wij afpoeierden. Wat kan’t ons schelen. Lastig koffie  vinden was tijdens de ramadan. Waar Anna in no time 60 € aan data kwijt was, n beginnersfoutje in Afrika.Je moet n Marokkaanse simcard aanschaffen, je  ontwikkelingen t maar weten… Tanger is een mengeling van Europa en Afrika.Blote schouders kunnen daar nog. Wat kan’t jou schelen.

De dag erna reden we naar Asilah, een mooi stadje aan de kust.  Waar we op t terras aan de praat kwamen met n local die ons een stukje kief(locale hash) aanbood.Waar we in de medina uitgenodigd werden op de thee bij n locale “ kunstenaar “ en zn moeder die alleen Arabisch en Spaans  sprak.Oké,  doen we , wat kan’t ons schelen. We werden t huis ingeloodst en waren er getuige van hoe de rollen tussen die 2 verdeeld waren. We moesten blijven zitten in de kleurrijke kamer, omgeven door schilderijen en kregen familie foto’s te zien. Ze rebbelde maar door, hij haalde verse munt en moest thee maken. Zij stuurde met haar ogen en schelle stem. Op n gegeven moment werd t tapijt opgeheven en en tegel verschoven. Er bleek n put onder te zitten en de  zoon haalde met n lekkende emmer een paar keer water naar boven. Geen idee waarvoor, we zijn niet ziek geworden van de thee…

Elk met n schilderijtje van onze kunstenaar verlieten wij na een paar uren Asilah.Het was al halverwege de middag en we zouden overnachten in Chefchaoun.  Binnendoor, via de voorlopers van t Rif gebergte , reden we bocht na bocht door de bergen door n woest, verlaten gebied. Regelmatig herders metschapen, ezels en koeien op de weg. En n paar keer snelrijdende auto’s met lachende jongens die aan t bumperkleven waren. Jasses, geen fijn sfeertje daar.  Het werd later en later, rond 19.00 zou t donker worden in de bergen.  Wij moesten plassen,  overal waar we in de bergen wilden stoppen kwamen uit t niets mensen tevoorschijn. Toch n plekke gevonden, snel langs de kant,herders in de verte, wat kon t ons schelen.

Anna reed t laatste half uur,  ondanks ze haar rijbewijs niet bij zich had…Wat ,kon t haar schelen.  Ik kon zodoende ons adres opzoeken, uiteraard weer lastig te vinden in de medina van dit prachtige blauwe stadje.

Toen de auto nog kwijt zien te raken,  een duister parkeerterrein opgereden, waar we plots beiden weer moesten plassen. Hup achter de deuren, wat kan t ons schelen. Waar er uit t niets een blinde oude man voor onze neus stond,  geen idee waarom en de duisternis inviel.

We pakten alles wat waardevol was in en als n stel muilezels klommen we omhoog richting medina. Moest toch lukken om in deze wirwar ons onderkomen te vinden. “ Toevallig” stond er een gids op n hoekje die ons zonder problemen afleverde. Of we wat dirhams hadden voor n kop koffie, tuurlijk. Naief ,tot mn schaamte ,gaf ik m slechts 5 dirham, zelfs in Marokko te weinig voor n bakkie.

We hebben n n heerlijke tijd gehad in Chefchaoun,  wat n prachtplek en wat n vriendelijkheid. En wat n lawaai s nachts! Het was nog steeds ramadan,  de gebeden knalden, ook s nachts,uit de minaret. Als bonus trok en rond 2uur in de nacht een trommelaar door de straten. Een enorme akoestiek zorgde ervoor dat t geluid je echt niet kon missen .  Welcome in Marokko!

Toen we na een paar dagen weer verder moesten, werden we bij de uitgang van de parkeerplaats aangehouden.  Betalen! Huh, hoezo betalen blufte ik. De blinde man had immers gezegd dat we hier mochten staan. Hij raakte in verwarring, riep er een ander bij. Ik had er geen zin in en was resoluut. On y va ! Wat kan’ t mij schelen, ik zette gas en scheurde weg.

Op naar de volgende bestemming, de watervallen en de uitdagende wandeling langs de rivier naar  gods bridge in Akchour. Prachtige omgeving,  dramatisch onderkomen. Putlucht.We waren de enigen in een groot, verpauperde hotel. Waar s avonds en s nachts de straathonden aan een stuk door blaften en vage figuren in de bar zaten .s Avonds rondhangende mannen rond t hotel lurkend aan hun pijpje met kief. S Ochtends niemand te ontdekten voor ons ontbijt, n kijkje in de keuken was vast niet de bedoeling.  Katten die over de vuile vaat liepen. Na een schreeuw van ons,  wat kan’ t ons schelen, ontwaakte er n jongen op n bank die snel n jellabah aanschoot en n mager ontbijtje maakte.

Maar ook met n wonderschone natuur, vrouwen die overdag brood aan t bakken waren in de stenen buitenovens. Mannen en vrouwen met ezels en muildieren, om takken en houtblokken te vervoeren. Brave straathonden, lekkere muntthee en vooral vriendelijkheid. Noord Marokko, t Rif gebergte….Overdag of ’s avonds/s nachts, een totaal ander sfeertje!

Op de terugweg naar Tanger hadden we nog nog n bijzondere ontmoeting. In heel Marokko is er veel politie zichtbaar, waarom , geen idee…nou, we hebben t geweten. Ik reed al een tijdje achter n slowy, de auto voor me reed 25 waar 40 toegestaan was. Een sliert vormde zich achter ons. Kan’t mij schelen, het was veilig, er omheen. Potdorie, even verderop stonden ze. Deze keer was ik, aan de beurt…Ik werd aan de kant gezet en moest mn papieren laten zien. Gelukkig reed Anna niet deze keer !Met n hoop vertoon werd me duidelijk gemaakt dat ik n overtreding had begaan.  Huh, hoezo dan vroeg ik volledig verbaasd? Ik had ingehaald over n doorgetrokken streep…Er was echter geen streep te zien op de weg en de gast voor me reed 25 zei ik, n gevaarlijke situatie. Het kostte me 400 dirham.. Ik zei dat t onze laatste uren in Marokko was en t geld op was, bluffen,wat kon’t mij schelen.

Hij raakte in verwarring. Vroeg toen wat we van de gastrvrijheid van t land vonden. Ooooh, fantastisch zeiden wij, zulke vriendelijke mensen. Vervolgens brak er n lach door en mochten we doorrijden. Whahaha, wat n boef!  

De laatste avond in Tanger hebben we lekker op n terrasje doorgebracht. De Marokkaanse jongen naast ons sprak Nederlands,  had in Nijmegen geworden had daar in de drugs gezeten. Hij vertelde ons dat Tanger/Marokko een slecht imago had maar dat er de laatste jaren een verschuiving gaande was. Veel politie op straat, bestrijden van criminaliteit met harde hand. Het was een stuk veiliger geworden. Tja, dat van die vele politie hadden we ondervonden hahaha. Ik heb me , behalve bij t hotel en de rit tegen schemer door de bergen, nooit onveilig gevoeld in Marokko .

Met weemoed verlieten we Marokko om vervolgens in Spanje nog n paar mooie dagen te hebben. Te genieten van de zon, de mooie omgeving , tapas en iets te veel rode wijn. Kan’t jou schelen zei ze.