Live like a local

Cunnamulla, een outbackstadje net over de grens met Queensland . 
Normaal gesproken een cowboystadje met een bedrijvig en gemoedelijke centrumfunctie. Het grote beeld van de Cunnamulla Fella was een eerbetoon aan de vele jonge cowboys die hier in betere tijden een hard en ruig bestaan leidden. Altijd buiten en onderweg, zwaar lichamelijk werk met scheep, cattle, horses and dogs. Maar ook met mooie momenten rond het kampvuur s avonds, sterke verhalen en kameraadschap. Nu  heerste er een rare sfeer … De angst had ook hier toegeslagen.. 
Op de campsite waar ik verbleef heerste er gelukkig een gemoedelijke sfeer, allen de grens overgekomen, een soort van vluchteling zeg maar..op de vlucht voor Corona en alles wat t met zich meebrengt…Dat verbroedert. Er bleef een handjevol reizigers over, en met de noodzakelijke sociale afstand werden er toch mooie gesprekken gevoerd. De beheerders deden er alles aan om de positieve Ozzy spirit erin te houden, no worries..
Ik trof er een man op leeftijd, die samen met zn inimini poedeltje zn leven weer wat glans probeerde te geven. Zijn vrouw had zichzelf voor de trein gegooid,ze had hevige ,onbehandelbare aangezichtspijnen en kon t leven niet meer leven. Hem achterlatend met een groot verdriet en n grote leegte… Reizen bracht m n beetje afleiding en troost. Om zodoende alle herinneringen n plaatsje te kunnen geven.Zn hondje was hierbij van grote waarde,dat was het enige tastbare wat er nog over was van hun tijd samen.
Er was ook n gezin  met 2 kelpies dat rondtrok door New south Wales en Queensland. Hij werkte met hun honden om de kuddes schapen te hoeden, zij kookte voor de crew schaapscheerders. Hun dochtertje kreeg homeschool. Een reizend bestaan, vol vrijheid en een leven in de natuur.  Ze waren er dol op. Nu vanwege de Corona tijdelijk geen opdrachten, maar wel positief en opgewekt. We hebben elkaar zeiden ze..
Dan mn buren, grey nomads..Met veel bombarie reed hij de “ combinatie “ het terrein op. Stevige man, stevige baard lijf vol met tattoos en stevige muziek..Type oude rocker . Huis en haard verkocht en permanent onderweg. Met luide stem zat hij elke avond voor de caravan te bellen, jaren 70 muziek op, biertje erbij, bulderend van de lach… Behulpzaam ook, do you need something Liz? Zij van hem zat er gezellig naast.Roken, drinken, zware stem.. ruig volk maar ze vroegen me elke dag of ik iets nodig had.  Ik zwichtte voor n biertje met hun, zat tussen rook , harde stemmen en harde muziek maar werd al snel gered door een enorme onweersbui.

Cunnamulla…Live like a local stond er op de vele vlaggen in t stadje… Ik heb er even aan gesnuffeld.Liep door t centrum, sloeg vit C in bij de Pharmacy en vertelde hun over situatie in Europa. Ze konden zich er niets bij voorstellen,  het contrast  tussen het dun bevolkte Queensland en t dicht bevolkte Europa is dan ook enorm. Ik kocht bier en wijn bij de bottleshop, deed boodschappen bij de IGA en de friendly grocery. Liep n beetje rond door de verlaten straten en zag hoe bijna elk huis bewaakt werd door minstens 1 hond. Er heerste een rare sfeer, ik zag bijna niemand en toch voelde ik ogen in mn rug prikken.
Bijna alles was gesloten,  ik hoorde van de campingbeheerder dat vreemdelingen niet prettig te woord gestaan waren. Angst..vijandigheid…eigen volk eerst…
Elke dag kwam de locale police officer even bij alle campinggasten langs. Een stoer wijf, doortastend en behulpzaam. Ze inventariseerde hoe t met iedereen ging en wat de reisplannen waren. Vertelde tussen neus en lippen dat ze t fantastisch vond zoals ik reisde. Zo ging zij zelf ook altijd alleen op pad.
Toen ze hoorde dat ik nurse was werd daar gelijk n aantekening van gemaakt. Ik steeg in aanzien, ze vroeg me of ik eventueel aan t werk kon…Ik kreeg  wat namen van haar collega’s door in Charleville,  mijn volgende bestemming. Altijd handig, zeker nu tijdens deze bizarre Corona tijd…
Na een paar dagen werd de sfeer in t stadje wat grimmiger.  De friendly grocery  vertelde over paniekreacties in haar winkel, niet fijn.De berichten  spraken elkaar ook tegen, ik moest n formulier ondertekenen dat ik niet in zelfquarantaine hoefde… De beheerder vertelde dat de campsites dicht gingen, dat reizen niet meer mogelijk was. Dat stadjes geen vreemdelingen meer toelieten. De police sprak dat tegen, eigenlijk wist niemand meer hoe t nou werkelijk zat.Tijd om verder te gaan.
Weg van de grimmigheid, doorkarren naar Cooladdi waar ik hartstikke welkom was in the Foxtrap. Het was ruim 200 km rijden door remote area, outback,rode aarde ,i love it!

Onderweg amper ander verkeer,slechts wat denderende  roadtrains, dat ging 24/7 door...I waar was iedereen? In Charleville  deed ik nog snel wat boodschappen, ook daar weinig mensen op straat. Wel veel Utes met kelpies in kooien. Toen nog 88 km westwaarts .. De zon stond laag,de weg weerspiegelde de hitte,een enkele roadtrain passeerde me..Deze weg kende ik, 5 jaar geleden reed ik hier ook. De Foxtrap werd aangekondigd en toen ik t all-in one roadhouse binnenstapte met n big smile on my face werd ik met luid gejuich binnengehaald.  Wow, 5 jaar niet geweest en gelijk “ thuis".
Wat ik toen nog niet wist is dat ik hier voor langere tijd zou “wonen” , live like a local..Niet in Cunnamulla, maar in Cooladdi , het kleinste stadje ( 3 inwoners) aan de langste weg in Queensland!