Lasten dragen

Lasten dragen

Ik zou gaan paragliden bij Annecy.  De laatste weken had ik veel gewerkt, vooral veel nachten. Door de warmte sliep ik slecht, het begon n beetje te rommelen en zeuren in mn systeem ….Mn hoofd was daardoor  niet “cool”. Althans niet zo “cool anough” als ik zou willen om de lucht in te gaan.

De logeerhonden dwongen me tot lopen,  nadenken en aarden…Ik had eigenlijk helemaal niet zoveel zin om te gaan paragliden. Met de nodige druk die dat soms met zich meebrengt…Oeps. Had meer zin om te lopen, vrijheid , rust en ruimte. Vertragen…

Het universum werkte mee…Een paar dagen voor mn vertrek werd de cursus afgelast vanwege onvoorspelbare vliegomstandigheden.( Achteraf bleken de condities prima).

Ik wist gelijk wat te doen. In 1 avond regelde ik al mn overnachtingen en transport. Ik zou de Camino Podiënsis weer oppakken,  daar waar ik vorig jaar geëindigd was. In Conques.  Een prachtig dorp in de Aveyron in Z-Frankrijk .

Snel t etappe boek besteld,rugzak gepakt en Dokkie voorbereid op n nieuw avontuur. Altijd lastig inschatten wat mee te nemen voor 8 dagen lopen. De rugzak met last op je schouders nemen, thuis/ loslaten wat niet nodig is. Loslaten wat van n ander en niet van jouw is. Ach, het is zo heerlijk om weer eventjes helemaal te resetten tijdens zo’n tocht.

Ik liet mn auto op de camping in Conques. Tijdens de 1e klim wist ik t gelijk, teveel ballast meegenomen. September kon regen brengen, ook eventueel al koude avonden. Ik had mn lesje al snel weer geleerd, loslaten van zekerheden versus je focussen op dat wat werkelijk nodig was. De jas en regencape waren volledig overbodig evenals de behaaglijke sweater, legging en extra 2 hemdjes. Lasten dragen, lasten van mezelf en van anderen. Tijdens mn Camino een mooi moment om eens goed te doorvoelen wat ik daarvan kon loslaten. Focussen op jezelf,  je lijf, je gedachten. Mooie ontmoetingen onderweg, internationaal, met dezelfde drive.

Vanuit t vlakke Nederland de heuvels en bergen in in Z-Frankrijk. Prima conditie, dat was t punt niet. Maar mn voeten waren niet blij. De goed ingelopen hike schoenen bleken al snel te klein, onmogelijk om daar verder op te lopen. Gelukkig had ik sandalen bij me, maar ook die konden me niet behoeden voor grote blaren.De last op mn schouders woog 14kg. Een belachelijk gewicht. Wel was daarvan een groot gedeelte water, ruim 3 liter.  Dat was gezien de weinige pipi onderweg nog te weinig.De hoogste prioriteit was vocht inname, het was warm, erg warm.

Elke dag probeerde ik wat ballast kwijt te raken. Letterlijk en figuurlijk.  De regenjas hing ik aan n boom, evenals een aantal toiletspullen in n tasje. Alleen t noodzakelijke.

 Al lopend introspectie ,wat heb ik nodig,wat vind ik echt belangrijk in mijn leven. Wat is me tot last. Wat geeft energie en wat zuigt me leeg… Als hoog sensitief persoon komt er veel bij me binnen. Ook het verdriet, pijn en onmacht van anderen. Ik kan en wil t niet overnemen  elk heeft zn eigen pad te lopen. Ik kan en wil er wel voor een ander zijn, verbondenheid.

Eigenlijk wist ik t allemaal al wel, alle wijsheid zit immers al in je. Het raakt soms echter een beetje naar de achtergrond door alle afleidingen in “ het normale leven”. Daarom vind ik deze solo reizen zo fijn. In de anonimiteit, weer even goed in verbinding komen met je essentie.

Het werden dagen van afzien maar vooral genieten. Tussen de 20 en 30km per dag bikkelen. Kleine blaartjes werden grote. Korte ontmoetingen werden hoogtepunten tijdens t alleen lopen. Onderweg de prachtige natuur,  verwondering en stilte. Weinig mensen op pad, lekker. Praten met de beesten onderweg ,hoe simpel kan t zijn. Regelmatig honden die mn pad kruisten, Vreselijk te zien hoe velen aan n ketting lagen of in kleine hokken erbarmelijk blaften.  Stinkende varkens en schapenschuren, arme dieren die nooit in de buitenlucht kwamen.Shokkerende vlees fabrieken,temeer een reden voor mij zo weinig mogelijk vlees te willen eten.

Hoe fijn is t om ’s avonds je ervaringen te delen terwijl je samen geniet van de maaltijd. Elke keer was t weer n verassing wat ik aan zou treffen in mn gîte d’étape.  Fransen praten veel, ik heb weer even flink kennis gemaakt met hun cultuur. Ik deed mn best om deel te nemen aan de gesprekken wat me prima afging.Engels spreken blijft n grote drempel voor veel Fransen, of is t onwil….Regelmatig werd ik even gecorrigeerd en ook dat is n deel van de Franse cultuur. Althans,  dat vertelde Fransman Christian me toen ik in de monastaire in Vaylats verbleef. Het is hun met de paplepel ingegoten dat men corrigeert, t goed wil doen, de beste wil zijn…voor n superieur gevoel.Het is goed of fout, geen middenweg volgens Christian. Een fout in de Franse opvoeding volgens hem. Ik herken t n beetje. Ik schud t maar van me af dat corrigeren , ben tevreden dat ik me zo goed weet te redden. Laat t bij de ander.

Vanaf de 1e overnachting trof ik geregeld Gérard, zowel onderweg als in de gîte. Deze  vermogende , charmante 63 jarige uit Versailles was net met pensioen. Hij gebruikte de Camino om te gaan bedenken wat hij in deze nieuwe fase van zn leven wilde gaan doen. We liepen soms even op, plaagde elkaar bij t inhalen en wisselden ervaringen uit. Overal hoorde je m luid in gesprek, hij zoog alles in zich op. Zoekende naar n nieuwe invulling van zijn leven.Tijdens ons laatste gezamenlijke adresje kwamen de tranen bij hem, hij miste zn vrouw en was blij met ons fijne, spontane contact tijdens zijn Camino.  Verbondenheid.Een basis behoefte voor elk mens denk ik. Ook en vooral voor diegenen die denken niemand nodig te hebben….

Ik liet me culinair verwennen met streek gerechten,  de eigenaren van de gîtes hadden er duidelijk plezier in om de pèlerins een goede maaltijd voor te zetten. Na zo’n 25km lopen moet de energie voorraad echt aangevuld worden. Tussen alle adresjes onderweg was er toch echt 1 uniek. De gite van FloFlo in st. Jean de Laur. Rond 17u kreeg ik n berichtje van hem of t allemaal wel goed ging, of ik er bijna was. Fijn te merken dat er iemand bezorgd om me was. Ik werd verwacht. Bij aankomst hing er n bord Welkom Liesbeth.  Ik bleek de enige gast die nacht.

In het eenvoudige, formica keukentje kreeg ik wat te drinken aangeboden. Water met sirop de menthe, heerlijk na zondag lopen. Florian (Flo Flo) was n vrolijke vent van rond de 55. Een echte pelgrim bleek die avond toen de verhalen los kwamen. Ik verbleef in n kamer met knaloranje jaren 70 bloemetjes behang, bij nadere inspectie was de hele gite in stijl van de seventies. Toen we samen bij kaarslicht aan tafel zaten kwam hij helemaal los. Het was n echte passie van hem,hij verzamelde van alles uit die periode. Uiteraard ook mijn periode.  Er werd een platenspeler gehaald en t vinyl deed zn werk. Samen zongen we mee met Mireille Mathieu  en Patrick Duffy. Together we're strong, together we're  stroooooong . Met lange uithalen 🤣Hilarisch.  Zingen werd dansen op disco en wow, wat n heerlijk verblijf!

Als echte pelgrim had hij al veel Caminos gelopen,allerlei ervaringen opgedaan en heel veel mensen ontmoet. Prachtige verhalen en herinneringen waarvan ik er nu ook een was geworden.

Na n dikke hug en n smile on my face liep ik de volgende dag mijn etappe. Plezier en geluk geeft je vleugels. De blaren daarentegen  confronteerden me met de harde realiteit.  Het was n uitdaging om mijn eindbestemming voor deze keer te behalen.  Na ruim 230 km kwam ik aan op sandalen in Lauzerte. Om daar in de gîte aan tafel te schuiven met o.a. een leuke vriendinnengroep.  Tijdens onze korte ontmoeting ontstond er n fijne klik, je weet dat gelijk. De 4 compleet verschilltypes  namen me gelijk op in hun  groepje en nummers werden uitgewisseld. Ik was welkom bij hun in de Var.

En zo werkt t dus. Energieën oppikken, wat klopt, wat klopt niet voor mij. Camino lopen is zoveel meer dan een fysieke uitdaging. De letterlijke last op mn schouders was nog steeds bijna dezelfde als toen ik begon . De ballast na deze 8 dagen voelde minder doordat er zoveel mooie momenten waren geweest waardoor ik me lichter voelde.