Dwalen

Nadat Anna weer  huiswaarts gegaan was pakte ik mijn “normale” reisgedrag weer op. Dwz dwalen..Wel met enige route/tijds planning, maar met n open vizier. De meest leuke plekken ontdekt je bij toeval , verrassingen loeren om de hoek.

Mijn enige echt vaststaande doel in Spanje was om door de Bardenas Reales en de Tarbernas woestijn te lopen, en dan niet alleen n kort loopje van een uurtje. Ook wilde ik uit nieuwsgierigheid de Cañon rojo bezoeken,  een bijzondere rode rotsformatie iets ten ZW van Valencia.

Ik dwaalde langs de kustlijn ten oosten van  Malaga en wilde,nu ik toch “in de buurt was”, t Alhambra in Granada bezoeken. Dat bleek al voor weken volgeboekt te zijn. Olé,dan maar voor plan B gaan. Ik dwaalde uren door Granada, een leuke stad met vooral op t oude, hoge gedeelte leuke smalle straatjes. Ook hier veel Moorse invloeden. Een prachtig pleintje met lucky me een flamenco gitarist. Bamboleo, bamboleoooo…schalde t over t door de ruimte,heerlijk.T paste allemaal  in t  plaatje. Zon,gitaarmuziek, passievol gezang met t Alhambra op de achtergrond.

Ik was erg onder de indruk van de hoge bergen in de Sierra Nevada. Liep door de sneeuw op een hoogte van minstens 2500m. Bijzondere omgeving, n ruige, kale boel daar. Terwijl ik die hoogte per auto had bereikt en de Virgen de las Nieves op de foto zette, zag ik ze ploeteren…Fietsers, gestaag klimmend naar de top. Wow, wat n topprestatie. Een aantal jaren geleden was ik zo getraind dat ik de Alpe d‘Huez kon befietsen, daar kan ik me nu niets meer bij voorstellen. Ik ben een hiker geworden. Lopen is heerlijk, vertragen ook !

Ik nam de route door las Alpujarras, een prachtige bergstreek tussen Granada en Almeria. Een omgeving met mooie witte bergdorpen,veel Moorse invloeden en prachtige handgemaakte kleden en manden.

Ik dwaalde rond in de provincie Almeria, de meest droge omgeving in Spanje. Ik genoot opnieuw van de woestijn , de Tabernas desert.  Bijzonder om te zien dat deze omgeving t decor geweest is van vele films, van zgn spaghetti westerns. Er waren verschillende Hollywoodachtige parken met cowboyshows, brrr, niets voor mij. Ik was in Australië n echte cowgirl geweest en met echte cowboys op pad geweest. Daar kon niets tegenop.

Ik koos er opnieuw voor om door deze rotswoestijn te dwalen, de woestijn blijft me roepen, ik kan die roep niet negeren. Ik wordt er blij van, de prachtige pure omgeving, het ontroert me.Wat is dat toch..? Ik heb er 2 prachtige hikes gelopen, kwam vrijwel niemand tegen. Was daardoor wel op mn hoede. Bizar was t toen ik er plots een fiets zag staan. Ik was al een tijdje op pad in een smaller wordende kloof, toen er plots een herenfiets tegen n rots geparkeerd stond, in the middle of nowhere…Geen mens te bekennen maar de eigenaar moest er toch wel zijn. Ik zag m echter niet,  maar hij mij wel ???.…Jasses, n onbehaaglijk gevoel overviel me. Buikgevoel, innerlijke dialoog, wegwezen hier, het zou eens een hinderlaag kunnen zijn net als in de cowboyfilm . Op de terugweg zag ik water en fruit in een nis staan, ook tamelijk ongebruikelijk. Ook een paar tipi’s op de rotsen maar die waren van de filmset van Clint Eastwood . Geen cowboy of indiaan gezien en ik ben de eigenaar van de fiets ook nooit tegengekomen…

Na de droogte dwaalde ik langs de verkoelende kust van Cabo de Gata. Een prachtig natuurreservaat in het meest zuid oostelijke deel van Spanje.  Rustig, ruig en met prachtige strandjes. Ook daar maakte ik een uitdagende hike langs de kust. Wat omschreven werd als een gemiddelde wandeling, voerde langs onduidelijke ,gevaarlijke paadjes. Inclusief klauterpartijen bij t vulkanische gesteente op en langs afgronden. Ik dwaalde door agave bossen en deed n skinnydip op t naaktstrand.

De tijdsdruk begon er inmiddels wel n beetje aan te komen. 2,5 maand op pad is lang en ik was inmiddels nog steeds een enorm stuk van huis verwijderd.  Bovendien nam de drukte aan de kust toe en daar had ik helemaal geen behoefte aan. Tijd om zo langzamerhand  richting t noorden de rijden.

Er stond nog n bijzondere plek op mn lijstje, de Cañon rojo , iets ten zuiden van Teruel .Een imposante omgeving met rode aarde, rode rotsen en rode Cañons. Ik dwaalde door de machtig mooie plek, beklom een rots en had een déjà vue toen ik n foto bekeek van Dokkie met de rotspartij op de achtergrond.  Sprekend Uluru !

Het was inmiddels al einde middag en een pleisterplaats was niet gemakkelijk te vinden in deze omgeving. Ik had telefonisch contact voor n plekje op n camperplek, kreeg de toegangscode om t hek te openen. Bleek de enige daar te zijn en t voelde niet oké toen t hek zich achter me sloot. Wegwezen.

Ik besloot door te rijden en tegen schemer kwam ik aan op n camping in de buurt van Zaragoza. Daar werd ik ontvangen door n oude baas die stellig zei dat ik verkeerd was, dat t alleen n plek voor stacaravans was… Even twijfel, moest ik opnieuw verder gaan dwalen? Zijn dochter arriveerde echter snel, de baas was wat dementerende en zette me bijna op t verkeerde spoor.

Dwalen… de dagen die er op volgden begon ik steeds meer naar Frankrijk te verlangen. Ik kreeg behoefte aan t vertrouwde, de Franse taal, de zangerige gesprekken ipv de harde Spaanse klanken. Om nog even n snufje Costa Brava te ervaren bezocht ik een werkelijk prachtig strandje tegen de Franse grens aan. Het was er niet druk, een mooie woeste kust en een lekker zonnetje. Al genietend van de warmte mijmerde ik waarheen mijn dwalen me in Frankrijk zou leiden. Eigenlijk wist ik dat natuurlijk al wel. Ik had verschillende bezoekjes af te leggen. Dwalend door mijn gedachten en herinneringen zette ik eind middag koers richting Perpignan. Me realiserend hoe anders t voelde toen ik de grens met Spanje overgegaan was. Rust, dat was wat ik voelde. Rust en “thuiskomen”. Dwalen is goed, ervaringen opdoen en herinneringen maken is prachtig.  Opnieuw thuiskomen,waar dat ook is,in ieder geval bij jezelf, is n geluksmomentje.