thuiskomen..

Ik had gevraagd om niet teveel aandacht bij aankomst..Na een reis van 37 uur en amper slaap...Wel 4 Franse filmhuisfilms gezien,prachtig...En de Australische film Tracks...Die ik vorig voorjaar al had gezien als voorbereiding en nu weer.als "toevallige"afsluiting..met het verschil dat ik nu zelf door de woestijn heb gereden...en me nog meer kan vereenzelvigen met de hoofdpersoon....Het raakt me weer diep...,de Australische outback zit voorgoed in me verankerd..

.Alleen Niels en Emiel op Schiphol, met eventueel hun vriendinnen...Men begreep het en voelde het goed aan..

Vorige week had ik te horen gekregen dat Gaelic gezondheids problemen had...Z`n hart kon t niet bolwerken en hij werd kortademig...Ik maakte me zorgen on hem..Emiel kreeg medicatie voor hem mee...Maar voel dat deze 4 maanden van afgescheiden zijn van mij voor Gaelic zwaar geweest is...Hij is m`n maatje en altijd bij me..

 Toen ik met m`n boeltje bij de arrivals kwam stonden ze daar..Niels, Emiel en Anne...Mijn 2 lieve,mooie kerels,wat hou ik van ze !En wat heerlijk om Anne weer te zien na 6,5 maanden, die prachtige, lieve vriendin van Emiel !Alice kon er helaas niet bij zijn..

Tranen vloeiden, van blijdschap ,geluk en ontlading....Bloemen en koffie...bloemen laten liggen ,overweldigd door vermoeidheid en de situatie...rotgevoel daarover,was met zorg voor me uitgekozen...

Verhalen over Gaelic, dat hij 4 kg was afgevallen...flauwgevallen was...kortademig...Ik moest bij hem zijn...

In Drachten aangekomen waren daar m`n ouders, met koffie en gebak, bloemen,slingers, zus Mieke .Heel fijn om hun weer te zien..

En daar was  Gaelic...De begroeting en hereniging met hem was even aftasten,maar al snel weer vertrouwd...Ik voelde dat hij me had gemist, hij was sterk vermagerd en timide...Misschien was hij zelfs een beetje depressief geweest...dieren voelen veranderingen heel goed aan wanneer ze een goede band met hun baas hebben...

Men liet me praten, vroeg nog niet veel...alles komt later wel, het is simpelweg teveel...Ik zag Gaelic weer opleven, hij werd speelser en wilde eten...Volgde me weer als m`n schaduw...we zijn `n setje...

Vanmorgen werd ik wakker en wist even niet waar ik was...Ik sliep met de gordijnen open en zag de besneeuwde daken...en m`n raamgedicht...

De tekst is zó verschrikkelijk waar,ik heb het af en toe zó enorm gevoeld deze maanden....Dat ik weet dat ik de schrijver (Martin Bril) mooie momenten gekend heeft in zijn leven voordat hij veel te jong stierf...

Ik ben nog lang niet terug ..ben nog ergens tussen daar en hier...ben de deur vandaag niet uit geweest en heb nog helemaal geen behoefte om te vertellen...

Laat me maar `n beetje...Er is zoveel gebeurd, dat het tijd nodig heeft om te landen...Ik heb nog zoveel verhalen in m`n hoofd die de pen nog niet gevonden hebben...

Ik zal dus nog een tijdje door gaan...beetje vreemd omdat ik hier weer ben...maar ik schrijf vooral voor mezelf...Om te herinneren...terug te blikken...gewoon te leuke gebeurtenissen  om niet te delen,mee te laten genieten...

Ik wil jullie bedanken voor de  reacties, heel fijn om te lezen ..

En zal in de loop van komende week m`n "oude"leventje weer moeten oppakken...Maar het boek is nog niet gesloten..

De meesten zullen kunnen invoelen wat voor impact deze reis gehad heeft...en kennis hebben gemaakt met de zielenroerselen van Liz...voor zover ze die al niet kenden....Het kan een uitnodiging zijn voor mooie gesprekken...