Sweet memories

Sweet memories

Het plan was de avond ervoor dus ontstaan. Ik zou naar la Tour d’ Aigues gaan om te kijken waar mn ouders zoveel jaren telkens terug kwamen tijdens hun verblijf in Frankrijk. Ook zij bleken dus hun favoriete plekje te hebben in dit prachtige land. Ik was er nieuwsgierig naar.

Maar ik wilde ook nog n ander stukje bezoeken. De oker groeves van Rustrel in de Luberon. Het lag op de route dus helemaal goed!

Ik verliet de gorges en reed de omgeving van Sault binnen. Lavendel, lavendel, lavendel…het moet hier s’zomers één paarse gloed zijn. Nu een verlaten streek, de toeristen waren nog amper te vinden.

Verlaten dus, totdat ik onderweg n kudde bruine geiten spotte. Hup, auto gekeerd en s eventjes kijken daar. De herder zwaaide van afstand naar me, hij had 3 honden bij zich. Al snel waren we in gesprek verwikkeld , uiteraard over les loups. De anti wolven monsters  bleken  brave honden , ze lieten zich graag aanhalen. Een jonge Patou, een Border collie en een soort grote Labradoodle uit de Camargue. Stinkend naar geit maar met n big smile reed ik even later weer verder richting de Luberon.

Ik had besloten om niet alleen de toeristische attractie te willen bezoeken,  ik wilde afwijken van de drukke paden. Uiteindelijk heb ik een flinke wandeling van zo’n 14 km gemaakt die eindigde in de groeves. Prachtige constructies, super mooie kleuren. Geel, oranje, rood…..knalblauwe lucht. Hitte, rode aarde,.rode kop,dorst….Het gevoel van the outback in the red center in Australië…Sweet memories.

Rond 17.30 kwam ik weer bij Dokkie aan, tijd om n camping te zoeken. Ik had al wat gespeurd en had n camping a la ferme met ezels op t oog. Het was wat lastig te vinden volgens de reviews, dus toch maar even n belletje gedaan dat ik eraan kwam.

Nou, lastig was t inderdaad…De GPS was totaal van slag en stuurde me keer op keer landweggetjes in. Op n gegeven moment belandde ik echt op n zeer twijfelachtig weggetje. Het kwam uit op n privé terrein.  Ik besloot de gok maakte wagen om bij het huis aan te bellen. Een vriendelijk Zwitsers stel stond me te woord,  ik was niet de eerste die bij hun aanklopte voor die camping. Hij lag zo’n 200m bij hun vandaan,  maar moest via een hele andere kant bereikt worden. Ook de GPS was in dit geval dus niet volledig betrouwbaar..

De aanhouder wint. Uiteindelijk ben ik voor donker aangekomen. Ik trof een vrijwel verlaten terrein aan. Slechts 1 plekje was bemand met n jong gezin. Naast uilen en hondengeblaf nu s nachts ook t gehuil van n baby.

De ezels waren schattig, ze stonden vlakbij me. De nachten waren helder met veel sterren aan de hemel. Ik sliep er met de deuren open ,zo bijzonder om vrijwel volledig buiten te zijn.

De volgende ochtend reed ik de route naar la Tour d’Aigde. Ik maakte er foto’s van de camping municipal,  die inmiddels niet meer bestond. Maakte een tour door het oude stadje en legde veel op de foto vast.Ik trad in de voetsporen van m’n ouders,  filmde de mark en de fietsroute naar Pertuis. Zo konden zij n beetje hun bekende en geliefde plekje in Frankrijk bezoeken,  sweet memories.

Ik begrijp helemaal waarom ze steeds terug kwamen. Die heerlijke zuidfranse sfeer, de kaasjes en olijven. De rieten manden en gedroogde worsten. De kippetjes die rond draaiden aan t spit. Ik weet zeker dat zij mij de liefde voor Frankrijk ingelepeld hebben. Inmiddels op zeer hoge leeftijd en niet meer in staat om hier zelf heen te komen.Ze genieten nu een beetje mee dmv mijn foto’s en verhalen.  Wat n fijn idee.

Sweet memories.