Een bijzondere ontmoeting in Saint-Benoit-en-Diois

Terwijl ik dit schrijf zit ik op Schiphol. Ik ben onderweg naar m’n zoon Niels die samen met Alice en hondje Ollie  in Zweden woont. Niels is overmorgen jarig We zien elkaar slechts 1 a 2x per jaar,dus ik heb echt zin om te gaan. Stockholm is per auto ver weg.

Ik had de ontmoedigende berichtgevingen genegeerd en had me ingesteld op ellenlange wachtrijen van uren om door de security te komen. Na een korte nacht vertrok ik al om 6.22 met de bus naar Heerenveen. Daar kon ik nog mooi even n beker koffie scoren, maar de scanner accepteerde mn pasje niet…Gedver,3x hield ik m er met mn duffe kop ervoor. Dat wordt m niet zei de lachende medewerker. Logisch want ik hield mn OV chipkaart er voor..Hum, goedemorgen !

De treinreis verliep vlot. Ik stond om 9.22 al op Schiphol. Mn vlucht zou pas om 14.40 gaan. Ik zag de lange,overdekte tenten voor de ingang . Maar waar was iedereen?

Lang verhaal kort, ik was in iets meer dan n half uur door de security.  Werd nog wel even apart gehouden en moest mn tas openen….oooooeeeee, wat was er zo verdacht….? Het bleek n pak hagelslag te zijn(op verzoek van Alice)en n granny smith appel hahaha.

En nu zit ik hier dus op n rustig plekje,  met uitzicht op Grand Café “het Paleis “.Alle tijd om n filmpje te kijken en wat te mijmeren.

Mijn gedachten gaan terug naar mn laatste week in Frankrijk, slechts 3 weken geleden. Ik vond t heerlijk om weer terug in de Drome te zijn. Mijn vertrouwde stekje bij caveman Frédéric op de campsite. De fijne gesprekken, het plezier en het paragliden, het gewoon daar ZIJN .De lunches met Mareicke , de nieuwtjes en mooie plannen Vanzelfsprekend de draad weer oppakken na  een korte periode van afwezigheid.

Ik had er ook weer nieuwe plekken ontdekt. Eenvoudige boerencampings, no nonsens, midden in de natuur. Met vriendelijke mensen en zeer vriendelijke prijzen. Ik vond t echter ook heerlijk om m’n  bekende plekjes aan te doen. Zoals het Café des sports in Saillans, Café de Paris in Die en ook de route door de Vallee de la Roanne verveelt nooit!

Ik besloot in Saint-Benoit-en-Diois een bezoekje te brengen aan een “beroemde” local, monsieur Favre.Deze oude baas werd beschreven in het leuke boek verrassende Drome. Ik kende het mooie dorp wel van voorgaande jaren. De oude eglise  Notre Dame steekt er prachtig af tegen de hoge bergen. Dat kleine kerkje heeft een bijzondere aantrekkingskracht en dat gold niet alleen voor mij bleek later.

Monsieur Favre stond achter z’n kraampje. Hij had n strategisch plekje uitgekozen bij de ingang van t dorp. Je kon letterlijk niet om m heen. Hij woonde gedeeltelijk in dit dorp en de rest van t jaar op Corsica. Daar had hij al jaren een bedrijf. Hij raakte niet uitgepraat over zijn producten. Jam,honing, thee,pollen, kruiden etc etc. Overal had hij wel n natuurlijke oplossing voor. Hij had zelfs een heel boekwerk aangelegd met reacties van tevreden klanten. Die gingen terug tot de jaren 60.

Terwijl ik stond te praten en te proeven schoof er n bijzonder persoon aan.Een opmerkelijke uitgedoste verschijning. Het was n oudere man met een rok aan. Met n pruik op, een gele handtas en lichtblauwe sandalen. Die mengde zich gezellig in ons gesprek. Ook hij kocht het een en ander en ik dacht dat t daar bij bleef. Het kreeg echter nog n vervolg….

Ik bezocht t kleine kerkje en zat daar in mn uppie te genieten van de stilte en sfeer. Tot er plotseling de deur met een ruk open ging.

Daar stond de vreemdeling met n grote boodschappentas in zn hand. Ik wilde de kerk verlaten maar hij vroeg me nadrukkelijk te blijven. Hij wilde me wat laten horen…

Het volgende half uur zat ik in n bizarre film. Ik was te nieuwsgierig naar de afloop om weg te lopen. Uit de tas kwam een CD speler. Die werd op t altaar gezet. Er kwam ook een papier met tekst naast te liggen. Ik zat gebiologeerd te kijken naar de handelingen en de uitdrukking op z’n gezicht.

Er kwam ook een bosje gipskruid uit de tas. Dat werd zorgvuldig verdeeld over 3 vazen die in t kleine kerkje stonden. Telkens tussendoor n kort wees gegroetje.

Ik voelde me behoorlijk ongemakkelijk. Wat gebeurde hier???

Toen kwam t hoogtepunt,de muziek ging aan. Ik kreeg vervolgens n hele uiteenzetting te horen over zijn jaarlijkse bedevaart naar dit kerkje. Hij liet me 3 muziekstukken horen waarvan hij zei dat hij de piano speelde. De klassieke tonen galmden door t kleine kerkje. De man leek volledig in vervoering. Ik moest inwendig giegelen , keek vanaf boven naar de bizarre situatie ,maar zat met n serieus gezicht het ritueel uit. Hij wilde me zo graag zn hele verhaal vertellen en ik gaf hem mijn tijd. Nadat de  muziek afgelopen was ruimde hij z’n attributen weer netjes op. We verlieten t kerkje en liepen naar de auto . Toen we bij onze auto’s aankwamen, die toevallig naast elkaar stonden, was ik verrast door de aanblik op de achterbank.Een enorme verzameling van kleurige voorwerpen, hoeden en tasjes. Geen idee waar hij dat allemaal voor gebruikte. Hij was infirmiere (verpleegkundige)zei hij en reisde n beetje rond. Hij zou nog n paar dagen naar de Rhone vallei gaan en daarna weer naar huis.

Hij twijfelde even,maar stelde me toen indringend de volgende vraag: of ik het verhaal van Mata Hari kende….Hij had zich er in verdiept en droomde veel over haar.Hij zou de geschiedenis recht gaan zetten om haar te eren.

Toen ik weer terug reed naar mn stekkie had ik n vreemd gevoel. Wat was dit voor n ontmoeting geweest? Ik was er serieus mee omgegaan uit respect naar de ander, maar moest er inwendig toch ook wat om lachen. Voelde ook n soort van triestheid om zijn uitdrukking. Wat ging er om in het hoofd van deze opmerkelijke persoon met z’n aparte ritueel in Saint-Benoit-en-Diois?

Misschien kan ik t er volgend jaar nog eens over hebben. Wanneer ik opnieuw locale spulletjes insla bij de oude baas die zo vol enthousiasme zijn producten aan de man brengt . In Saint-Benoit-en-Diois  vlakbij eglise NotreDame,  de kerk die voor tenminste 1 persoon extra bijzonder bleek.