en route tussen Pradelles et Notre Dame des Neiges

Waar ik in juni geeindigd was, hervatte ik een paar dagen geleden mijn rando over de GR70..Lopend door een boek,samen met de memoires van R.L.Stevenson...

Ondanks de matige weersvoorspellingen en mijn knieblessure heb 3 fantastische dagen gehad.Erg gastvrij onthaald in gite d'étappe "le relais randonneurs" in Pradelles, waar ik de beschikking had over n kamer alleen met 3 bedden. De maaltijd bestond uit n plaatselijk gerecht, soep met koolbladen, prei,aardappels en een dikke bleke sausisson.Om n beetje gas bij te zetten tijdens de wandeling..

De volgende dag vrolijk op pad gegaan richting Langogne. Prachtige paadjes, weinig wandelaars en met de wandelstokken( batôns) van Emiel erg plezierig voor mijn knie. Daar een beetje rondgebanjerd, van alles te zien. Toen de heuvels in richting l' Herm waar ik een overnachtingsplekje wist te vinden bij la Tartine de Modestine. Een heel charmant bedoeninkje daar , zalig gegeten en waar ik sliep in een yurt. Waar het goed toeven was bij een heerlijk houtvuur in de eetruimte. en ik mn longinhoud losliet op een buffadoo ( Frans voor blaaspijp) om t vuur op te stoken.

Met n druilerig zonnetje maar vooral met regen vertrok ik de dag erna .Charmant gehuld in n blauwe regencape van slechts 59 cent krukte ik lustig door de gehuchtjes Fouzilhac en Fouzilhic. Waar de schrijver destijds verloren uren ronddoolde, wordt de wandelaar tegenwoordig door wit/rode markeringen begeleid.De spanning is er misschien wat van af, maar t avontuur is er niet minder om.Reislust is reislust en ik kan me goed vinden in de woorden die Stevenson schreef tav zijn motivatie om te reizen.

Ik werd door menigeen gade geslagen, Veel lieverds op 4 benen onderweg die me nieuwsgierig bekeken.Ik was dan ook n raar object met t wapperende plastic om me heen.No worries..Ca marche ;-).

Onderweg een lekkere bak koffie gedronken in n achterkamertje in le Cheylard -l'Eveque dat als Bar was ingericht. Doorploeterend over kiezelpaden die flink steil waren. Om vervolgens aan te komen in Luc. Hoog boven de huizen op de ruines van het kasteel keek een  Maria uit over de daken.

Ik had de dag ervoor veel moeite gehad om een overnachting te regelen in dat dorp,  alles zat vol...Na wat gezucht, gekreun en zielig gedoe van mijn kant bezweek een waardin en bood me een plekje aan in de keuken op de canapé .Ik vond t allang prima, maar werd een paar uren later getipt door n andere wandelaar. Er was nóg n gite die niet in t boekje stond. Ik bellen, en ja hoor, geregeld.

Zo kwam ik aan in n piepklein huisje dat ik samen met 2 mannen deelde. Zij samen op n stapelbed, ik een kamer voor me alleen met n 2-persoons bed:-).En dat was maar goed ook...De avondmaaltijd bestond uit een stevige quiche,gevolgd door een royaal geoliede pastasalade en de topper was een gerecht van doperwter/uitjes en een bleek,vet varkensworstje.Toen ik m at klonken er al belletjes in mn hoofd..

Vroeg naar bed, waar ik na een dutje van een half uur met n onbestemd gevoel wakker schoot: MISSELIJK ! Was ik blij dat ik alleen lag! Afwastijl was snel gepakt en gevuld, met zo weinig mogelijk geluid de hele zooi opgeruimd wat praktich onmogelijk was in dat piekpkleine huisje.

Ik heb onrustig geslapen, de mannen zeiden niets gemerkt te hebben...Zij hadden van mij én hun maag geen last gehad...ben ik als bijna vegetarier dan werkelijk deze worstjes ontgroeid ? Of was t geen gelukkig varkentje geweest..?

Vol goede moed opnieuw op pad. Richting abbaye Notre Dame des Neiges. Waar de monikken een onderdak boden aan reizigers.

Heerlijk weer, prachtige omgeving. De dag ervoor gesproken over de wolven die hier voorkomen . Dat de herders hun kuddes laten bewaken door grote, onverschrokken Pyreneese berghonden. En ja hoor, ik trof zowaar een kudde bewaakt door 5 van die joekels. Luid blaffend werd ik op afstand gehouden,maar ik was totaal niet bang voor hun omdat er n draad tussen zat...gelukkig maar..Ze zijn écht énorm groot die hoeders!

Eind van de middag liep ik t terrein van de abbaye op. Wát n seriniteit...In alle rust en vertrouwen werd hier onderdak verleend aan reizigers, de maaltijden werden genuttigd aan lange tafels, waar iedereen meehielp bij op en afdienen en de afwas. Financiele bijdrage niet verplicht en naar eigen inzicht..Zalig lang geslapen in een volledig stille omgeving.

Ik bekeek het prachtige complex en bezocht de kerk, waar ik een tijdje getuige was van hun gezongen gebeden. Oude mannen in witte pijen..Het roept altijd iets dubieus in mij op...maar deze omgeving geeft me ook `t gevoel van diepe rust vreedzaamheid..

Terwijl ik door la Malle Postale weer teruggereden werd naar mn beginpunt in Pradelles gleed t landschap aan me voorbij. Met `n gelukzalige glimlach om mn mond..Wàt ben ik toch verliefd op dit land en wat prijs ik me gelukkig dat ik m`n leven zo kan inrichten en leven..

Met de wetenschap dat alles vergankelijk en relatief is, `t leven en gezondheid plots zó kwetsbaar kan zijn en uiteindelijk t maar om één ding draait...

Ik ben en route..en nèt zoals Stevenson schreef: het doel is niet belangrijk, maar het leven voluit leven ,dàt is voor mij geluk.