Onderweg zijn

Dat ik veel kilometers zou maken wist ik ,ik was de enorme afstanden tijdens mijn reizen in Australië wel gewend.Dat was t niet. Dit voelde anders. Reizen door landen waarvan je de taal niet spreekt is nieuw voor mij….

Ik moet er altijd “even in komen “. Wanneer je alleen reist moet je overal ,echt overal zelf aan denken. Zelf de keuzes maken, beslissingen nemen, uren scherp zijn op de weg. Niets vergeten, genoeg eten en drinken hebben voor onderweg en vooral voldoende brandstof hebben. Een veilige plek zoeken,  voelen of “het klopt”. Kortom, vertrouwen op je instincten. Maar ook dealen met tegenslagen, ongemak, onzekerheid, alleen zijn en soms je alleen voelen. Daarom vind ik alleen reizen zo fijn, het daagt me uit t leven ten volste te leven.

Na mijn aankomst op Charleroi airport werd ik weer netjes naar mn vertrouwde reispartner gebracht. “Dokkie” stond met z’n helderblauwe kleur te blinken de zon, zin in nieuwe avonturen.

Ik zette koers richting Egly, vlak onder Parijs. Uiteraard belandde ik in een file in deze drukke omgeving. Weer even wennen aan de hoeveelheid verkeer hier.Oppassen geblazen, veel idioten op de weg! Ik verbleef 2 nachtjes bij Frédéric en zijn familie. Het was fijn mijn Franse vrienden weer te zien,al kon ik hun verdriet in alles voelen. 3 gesloten mannen die moeilijk hun emoties konden tonen en een nieuw evenwicht zochten na t overlijden van hun echtgenoot/moeder.Die hun best deden om mij n welkom gevoel te geven en probeerden er t beste van te maken in t leven. Dealen met n diep gemis... .

De trip richting Bayonne was opnieuw lang en vermoeiend. Dit deel van Frankrijk ken ik amper, ik vond t weinig interessant. Ik verbleef op n paarden boerderij,  was er de enige. Schattige mini pony’s naast grote weide maatjes. Zo stoer zijn die mini’s!

En toen richting Spanje! Uit mn comfortzone. Die paar lesjes Spaans zaten nog ergens in mn achterhoofd. Ik reed via San Sebastian Spanje binnen. Even wennen aan de andere tolwegen en de aanduidingen. Aanvankelijk zou ik gelijk door naar Portugal rijden, ik had mn plannen echter omgegooid. Een van mn doelen deze reis was om de 2 woestijnen in Spanje te bezoeken. Die ene lag in N-Spanje. De Bardenas Reales.  Ik zou die aanvankelijk op mn terugreis opzoeken vanwege de mogelijke kou. Het was immers nog maar half maart… De zon scheen echter lekker en ik reed recht op mn doel af. Wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb. Ik was er bijna alleen en heb er de hele middag wat rondgereden. Prachtige rotsformaties en aardekleuren, bijna t Ozzy outback gevoel ❤. Ik hou van woestijn landschappen.

Die nacht sliep ik op n olijfplantage. Na de proeverij en t inslaan van t nodige olijvenlekkers opnieuw richting de Bardenas.  Ik had er nog niet genoeg van! Ik besloot er nog een prachtige hike te maken,om een berg te beklimmen. Er was niemand te zien op deze afgelegen plek, vertrouwen..Terwijl ik omhoog ploeterde, zag ik gieren in de lucht verschijnen. Machtig mooi blijft t om die enorme vogels door de lucht te zien zweven , altijd met meerderen tegelijk. In Frankrijk had ik ze vaak gespot in de Drome, een vertrouwd plaatje voor mij.

Het was al wat later in de middag toen ik in mn Dokkie stapte. Om 19u zou t donker zijn. Speurend naar n overnachting adres gaf mn telefoon plots aan dat mn data op was. Shit! Hoe kon ik nu opwaarderen wanneer ik geen internet had…Hum,onderweg zijn…

Al rijdend richting t zuiden vond ik n tankstation,  met WiFi. Snel contact maken en mn zaakjes regelen. Ik vond een gratis camperplek in n vriendelijk dorp , vlak naast de monastaire. Dat moest toch wel veilig zijn. Er stonden al een paar flinke campers, mn inimini campertje viel flink uit de toon. Iedereen doet t echter op z’n eigen wijze, onderweg zijn. Dat maakt reizen en t maken van contacten onderweg voor mij zo leuk . Ieder met z’n eigen verhaal , gedrevenheid en nieuwsgierigheid naar t onbekende.