Olé !

La Carboneria

Zo heette de locatie waar we op een avond terecht kwamen na een middag dwalen door de stad. Een achterafstraatje, vlakbij het huis van Emiel. Een rode deur die op n kier stond, geen geluiden,wat mensen rokend voor op straat..

Binnen een soort hal met een haardvuur..een paar stoelen en wat bankjes..Leeg...Niets verraadde dat deze ruimte een uur later gevuld zou zijn met de weemoedige klanken van een gitaar ..Met daarbovenuit het hartverscheurende  verhaal gezongen door een flamenco zanger..

Wij liepen door naar de ruimte bij de bar,lange tafels met banken..relaxte sfeer, kunstzinnige omgeving..Un vino tinto i una cerveza..:-) Oefening baart kunst .Waar ik vervolgens verrast werd door daar 2 voor mij bekende Drachtsters te zien.Jeetje...

Er hing iets in de lucht, een bepaald soort opwinding..En ja hoor, in een hoekje, op `n bankje nam `n gitarist plaats..Er schoven nog 2 mannen aan en een 4e gitanes met vette krulletjes , strakke broek en flamenco schoenen maakte zich klaar voor zijn dans.Wat volgde was een half uur met vol overgave gezongen verhalen ,begeleid met handgeklap..over de liefde..die natuurlijk niet over rozen ging..De schoenen tikten luid op de houten plaat, passie, hartstocht en drama...PRACHTIG !

Na deze heftige sessie kreeg het een vervolg in de kleine ruimte met haardvuur.De hele menigte verkaste en we schaarden ons rondom een andere gitarist en zanger die het stralend middelpunt vormden. Opnieuw vanuit de tenen, prachtig gitaarspel en hartverscheurend gezang..Dat de liefde zo`n pijn kan doen..Ja,wanneer je een gevoelig hart hebt en met passie leeft dan weet je dat...maar zoals de flamenco dat kan verwoorden ..Wow ! Olé !