Keep distance!

Ik ben  hier nu inmiddels 3,5 weken, in het kleinste stadje van Queensland. Waren er eerst 3 bewoners, nu is er tijdelijk n 4e bijgekomen haha.
Tsjaa, hoe is dat nu om zomaar na 5 jaar in te schuiven in zo’n kleine gemeenschap? In 1 woord: hartverwarmend. Ongelooflijk, hoe deze 2 potige tantes hier de keet runnen.Ondanks alle fysieke tegenslagen en beperkingen  die ze beiden de laatste jaren ervaren hebben, draaien ze nergens hun hand voor om. Roxanne was vorig jaar op wonderlijke wijze super snel hersteld na een zware en risicovolle operatie.De chemo doorstond ze zonder problemen en ze verloor zo’n 40kg wat eerlijk gezegd eigenlijk ook wel nodig was…Altijd positief, een harde werker, een duizendpoot. Een soort van lopende Wikipedia voor de bezoekers van het roadhouse.Wist ze iets niet, dan wist ze het vlot op te zoeken en te fixen.een rots in de branding voor de 3 blokes  die  op  het station naast hun woonden, Mel, Dave en Codie…Ze was de spil in het  bestaan van deze 3 volwassen kerels, deed hun administratie, regelde doktersafspraken, coördineerde boodschappen etc.etc. Ook was ze hun luisterend oor, de mannen communiceerden namelijk niet met elkaar, maar over elkaar, via Rox. Heel vermakelijk vaak, maar praktisch erg beroerd . Het leidde in de eerste week van de Corona uitbraak tot lichtelijk paniek..Die kerels hielden elkaar van afstand in de gaten, zweetaanvallen werden gesignaleerd en doorgebriefd aan Rox..Elk kuchje werd gemeld en ook wie waar was geweest, wie er over de vloer was geweest, wie zich niet aan de sociale distance had gehouden etc etc..Er ontstond n hotline tussen Rox en de blokes. Het gaf veel onrust in de Foxtrap,  binnen werd er al niets meer genuttigd en buiten zaten de mannen mokkend op afstand van elkaar..iedereen werd als potentiële besmettingsgevaar gezien.  Toen na 2 weken bleek dat er niemand zichtbaar ziek geworden was, trad de ontspanning weer n beetje op. Mel bleef de situatie echter baggataliseren, bloody dit, bloody dat. Zo ging t zo’n beetje tijdens elk gesprek. Het is ook onwerkelijk wanneer t eerste geval zo’n 450 km verderop ,letterlijk n ver van mn bedgebeuren.
De Foxtrap, een van de laatste alles in 1 roadhouses in Queensland. Ik had regelmatig t gevoel in n soort van slapstickserie te zijn beland…Moeder en dochter keuvelen de godganse dag vanachter hun vaste stek achter de toonbank. Moeder Laurel steevast met haar tablet in de hand, continu op Fb en ander sociaal media. Wilde je de laatste roddels weten, moest je bij Laurel zijn. Ze scharrelde met haar 70 jaar dapper rond achter haar rollator. Begin dit jaar had ze n nieuwe heup gekregen, de ander moest nog. Nu ff niet, vanwege de Corona.Ze was er handig mee, volle wasmanden, pakken bier, dozen chips,alles werd op die kar gezet.
Ondertussen stond de tv 24/7 aan, het nieuws werd de hele dag door in de ruimte gespuugd, Doe daar nog n flinke dosis soap en reclame bij en als hoogsensitief persoon wordt je volledig overprikkeld.
Ik zag er de humor echter wel van in. Deze lieverds hadden mij zonder enige twijfel in hun kleine wereldje opgenomen. Ik kreeg een motelroom aangeboden, maar weigerde t bed te gebruiken. Wel eigen douche en WC en mn eigen koelkast. Slapen deed ik gewoon achter in mn auto,had ik  toch nog n beetje t gevoel dat ik op reis was. 
Vrijdagmiddag kwam nr 3 terug van zn werk, Roxannes husband  Gavin bleef 2 nachtjes, lag hele dagen op de bank, deed zich tegoed aan fastfood en kluste wat aan de vele auto’s rond t huis. Hij strompelde ook, had nieuwe knieën nodig. Kon t niet opbrengen om eerst 35kg gewicht te verliezen..Een soort van weekendhuwelijk hadden ze,Heel normaal hier, vrouwen dagen alleen, mannen een paar honderd km verderop aan t werk.
Ik had mn vaste taak, ik zie voor de 2 honden zorgen. Die stumperds lagen de hele dag zonder doelloos aan de ketting. Da’s niet fijn, zeker niet  voor n jonge hond zoals Turbo. Hij woonde sinds 2 weken bij Rox en was de hond van haar zoon. Hij had geen tijd voor m ivm werk, dus werd hij gedumpt bij de rest van de familie. Ik had gelijk n goede klik met deze schat, wist m vlot aan mij te binden en in no time liep hij me continu achterna. Hij jankte als n wolf wanneer ik uit zicht was, lag nachts naast mn auto en waakte over me. We maakten elke dag prachtige wandelingen door de ongerepte natuur, beetje banjeren door de creek  , op “jacht" naar spannende zaken. Weinig spannends, er waren veel dieren omgekomen door de droogte van afgelopen jaren. In deze situatie was t heerlijk om mn eigen hond te hebben, zo’n belangrijk onderdeel van mn leven in Nederland.  Hij maakte het verblijf hier een stuk aangenamer voor me.

Ook was ik regelmatig te vinden op het cattle station van buurman Mel. Ik scheurde wat op n quad rond en had daar mn " eigen" paard JQ. Zo fantastisch om wat over dat enorme terrein te zwerven, in het " echte" ongerepte Australië. Zo ver weg van alle Corona shit zou je vergeten dat dat een andere wereld in dezelfde wereld is en  realiteit is...Ik keek er bij t  temmen en beleren van de wilde merry Liz en zou in de laatste dagen van mn verblijf hier meehielpen  bij het musteren van n kudde van zo'n 250 verwilderde koeien.

Om wat boodschappen te kunnen halen moest je 88 km heen en 88km terug rijden, heel gewoon. En werkelijk, het went! Afstanden zijn enorm hier en men heeft zich erop ingesteld..Ik reed de lange,rechte weg ook n paar keer en genoot ervan.. Raampje open, muziekje aan, en zoef, 88km is zo voorbij..
Er werd elke dag voor me gekookt, dwz er werd om 17u gekookt en moeder en dochter aten hun bordje leeg vanachter de toonbank. Ik vond elke dag n lekker maaltje klaarstaan en at pas rond 19uur. Biertje erbij en luisteren naar de Corona reporters. Australië had heel weinig slachtoffers in vergelijking met Europa . In de wijde omgeving van Cooladdi zelfs niet 1 geval. De eerste besmettingen waren pas zo’n 450 km verderop…Ongelooflijk.  Toch golden ook hier alle restricties. Keep tour distance!
Maar hoe kun je dat hard maken in zo’n outback gemeenschap waar niemand zich wat op wil laten leggen? De harde werkers hier zijn gewend hun eigen regels te maken,die City people die vanachter hun bureau de wereld regeren kregen de volle laag van de locals hier. Ach, eigenlijk wist niemand in de hele wereld hoe t nu werkelijk zat. Elke dag kwam er wel iets bij, zekerheden heb je niet. Daar kwam bij mij nog de onzekerheid van de terugvlucht bij.
Ik besloot afgelopen zondag dat het genoeg was, ik was “ klaar" met deze reis. Niet omdat ik t niet meer naar mn  zin had, maar omdat ik niet hetgene kon doen waar ik al jaren naar toe gewerkt had.
Ik zou terug “moeten “ komen om mn reis af te maken. Toen het bericht verspreid werd dat Virgin airlines misschien door China overgenomen ging worden, gingen mn alarmbellen af.  Ik besloot n terugvlucht te boeken, wat absoluut niet vlotjes ging.Lijnen overbezet, onduidelijke berichtgeving, in de wacht, afgesloten etc. etc. Uiteindelijk toch contact met Qatar airlines en zij bevestigden nog naar Amsterdam te vliegen.Eerst van Brisbane naar Sydney met Virgin  daarna via Doha naar Amsterdam. Ik boekte op hoop van zegen er sterk rekening mee houdend dat de vlucht gecanceld kon worden.
Elke dag er checken of hij nog op oké stond, dat stond hij…Dit leek echter te mooi om waar te zijn. Vanochtend werd bekend dat Virgin failliet is, dat er geen binnenlandse vluchten mee uitgevoerd worden…hum…Zeer verwarrend, volgens het luchthavenschema vlogen ze nog wel…Toch voor de zekerheid n vlucht bij Jetstar geboekt van Brisbane naar Sydney…hum…is t nog n beetje te volgen??? Nu lopen er 2 vliegtickets die me naar Sydney moeten brengen , hopelijk gaat er in ieder geval 1 van de 2..
Ik wacht af, geef me over aan de situatie. Elke dag komt de postman even langs en lacht ie dat ik er nog ben. Er worden grappen gemaakt over the new member of the Foxtrap. We gaan t zien, ik heb nog even de tijd. I keep my social distance , maar knuffel Turbo  ter compensatie bijna stuk en dat vindt hij helemaal niet erg 🐾 😉.