Lookalike

Lookalike..
2 weken op pad met 7 Fransen om te gaan paragliden in Marokko, hoe leuk is dat!
Vanaf Drachten vertrok ik de laatste dag van oktober per trein naar Nijmegen.Om daar te overnachten bij Emiel en Emma en mn vriendje Florian te kunnen overladen met knuffels voor mijn vertrek naar Parijs . De volgende dag verder met de flixbus op pad waar ik om 20.30 werd opgepikt door mn Franse vriend Frédéric bij l' aeroport d’Orly. De familie Avenet ontving mij zeer gastvrij zoals gewoonlijk en na een korte nacht vlogen Frédéric en ik om 6.30 naar Agadir. De rest van de groep vloog vanaf Lyon .
Ik had mn mooie nieuwe glider mee,de pakzak was ook erg herkenbaar: Swing,beetje gele accenten en vrijwel  nieuw. Slotje erop om problemen te voorkomen, no worries. 
Of toch wel….?
Na een prima vlucht moesten we een tijdje wachten tot onze bagage op de band verscheen. Onze pakzakken lagen vrijwel naast elkaar, dus hup,snel geld wisselen en op zoek naar de rest van de groep. Die waren eerst niet te vinden, totdat Frédéric bedacht dat ze vast in n café tegenover t vliegveld zaten. Pakzak op de rug, oeps..wel errug zwaar.Teken nr1…Had ik die gespen echt  losgemaakt? Teken nr 2…
Enigszins kapot kwam ik bij de rest van de mannen aan, 6 vrolijke Fransen die al jaren met elkaar op pad gingen. Na een stevige bak koffie gingen we met 2 auto’s op pad naar ons eerste guesthouse waar de mooie en vriendelijke Habiba ons breedlachend verwelkomde.Een eenvoudig onderkomen vlak aan t strand. Wij konden onze spullen installeren en toen ontdekte ik t…Merde, putain! Er zat n ander slotje op mn pakzak…Ontzet keek ik naar die grote zak die niet mijn zak was. Volledig identiek, maar met n ander slotje… Een lookalike!!! Alles zat in die ene zak die ik nu dus niet voor me had. Alles  behalve gelukkig  mn waarvevolle papieren etc.
En nu? De mannen bleven cool, ik iets minder. T zweet brak me uit en allerlei gedachten spookten door mn hoofd Terwijl de rest zich installeerde reden F. en ik in no time met de lookalike terug naar t vliegveld. Ondertussen alle scenario’s bedenkend. In t ergste geval was mn spul door die ander meegenomen, maar de eigenaar  was altijd te achterhalen. Ongemakkelijk voelde t wel.
Alle veiligheidsmaatregelen moesten weer gepasseerd worden en we voegden ons bij t juiste loket. En ja hoor, daar stond ‘ie te wachten.MIJN zak ! De lookalike was als vermist opgegeven en ergens in Marokko liep een boos en gefrustreerd persoon rond. Maar ik was als een kind zo blij en enorm opgelucht. 
Er volgde een reeks van formaliteiten en uiteindelijk droeg een oude, tanige Marokkaan die geen Frans sprak mijn pakzak van 19kg met een big smile voor mij langs de controle. Met n stevige handdruk bedankte ik hem, hij zal de opluchting op mn gezicht hebben herkend.
Opnieuw reden we naar  t huis van Habiba. Ik,de vliegende Hollandaise had de toon gezet. Het ijs was gebroken en lachend maakte ik die avond n dansje met de 72jarige Patrick. Die niet alleen kon paragliden,dansen en zingen, maar nog zo lenig was dat hij zn benen bijna in zn nek kon leggen ! Een vrolijke groep kerels, die mij gelijk in hun midden opgenomen hadden. Een bizar begin van ons vliegavontuur in Marokko. Na het vergeten van 'n paspoort, m'n geld nu een verwisseling van m'n pakzak... Opnieuw een prachtig moment om weer te ervaren dat uiteindelijk alles weer goed komt. Inchallah.