Lookalike deel 2: Marley 2.0

Ik ben hier nu 2 weken en ik kan soms maar moeilijk wennen aan verschillende dingen die hier het straatbeeld bepalen. Het is soms stuitend .Ik ben tamelijk visueel ingesteld en vang veel op..
Terwijl ik dit schrijf heb ik net samen met Frédéric een heerlijke tagine  poulet en salade marrocain naar binnen gewerkt. We moeten de tijd zien te doden terwijl we op onze vlucht terug naar Europa wachten. Vanuit mn ooghoek zie ik een gezin eten. De vrouw is volledig in het  zwart gehuld, in burka , een zwarte , vormeloze vlek op het zonnige terras. Aleen haar zwarte bril verraad de voorkant van haar gelaat. Ze draagt plastic handsschoenen, geen contact. Af en toe verdwijnt haar hand onder n plooi zwarte stof om wat eten in haar mond te kunnen stoppen. Ze is een schaduw, ze is onzichtbaar… Maar ik voel haar aanwezigheid en zie een andere wereld. Ik voel me in mn zwarte hemdje bloter en vrijer dan ooit. Het is warm…  De zon kust mn schouders en ik geniet er van. Haar huid mag dit niet ervaren en blijft verstoten van enig contact met de buitenwereld. 
Ik heb de vrijheid om met anderen te zijn, zelfs om met 7 mannen op stap te gaan. We hebben  een zwerftocht van 2 weken langs verschillende vliegstekken aan de kust gemaakt. Ik kwam daarin van alles tegen,de term therapie viel regelmatig, maar wist met n big smile door de lucht te zweven. We verbleven tevens  2 nachten in een tent in woestijnlandschap, fantastisch. 

Ik heb genoten van de warme kleuren van de aarde hier in Marokko. Het intense rood doet me denken Australië waar ik over 3 maanden opnieuw  voor enkele maanden zal rondtrekken. De geuren en reuring op de locale markten hier, stoffig en vaak vies. Een mannenwereld..Plastic en afval overal..

De markt waar we voor een paar dirham smulden van pure ,eerlijke gerechten. Samen met de 7 franse piloten genoot ik hier van alles wat deze bijzondere wereld te bieden heeft. We aten ons rond aan de heerlijkste tagines geit, dromedaris en legumes. Verse vis,olijven,platte broden, la vache qui rit, koriander,fruit,inktvis,petit gateaux. We dronken mierzoete  muntthee en wisten in dit moslimland de weg te vinden naar wijn en bier. Soms moesten we de fles verstoppen onder de tafel. De tegenstellingen zijn groot..
Bizar was t te ontdekken dat er na ons vertrek van tafel op de markt nog een 2e ronde was…Onze restjes werden smaakvol naar binnen gewerkt door minder bedeelde locals. Niets werd verspild, wat er dan nog overbleef ging naar de tientallen zwerfkatten. Een normaal straatbeeld.

Mens en dier. Waar wij in Europa onze dieren zien als huisgenoot leven de vele beesten hier op straat tussen de troep en het verkeer. Of worden ingezet als werknemer. Een andere wereld..Onderweg zag ik dagelijks telkens wel enkele ezeltjes. Kleine stoere viervoeters, verloren op 'n akker in the middle of nowhere.. Vaak zwoegend met grote manden op de rug. Volgeladen en soms ook nog iemand op hun rug. Ze hebben t zwaar hier. Ik zag ze lopen over een stinkende vuilnisbelt,geen grassprietje te bekennen. Een troosteloze aanblik.
Ook zag ik veel honden, heel veel honden. Ik wilde ze allemaal wel meenemen..Zwerfhonden die in roedels op braakliggend terrein rondzwierven. Of alleen, vol verwachting postend voor de vele slagerijen.Schichtige, nerveuze dieren.Allemaal zo’n beetje van hetzelfde formaat, middelgroot, spitse snuit. Niet gewend aan de affectie van een liefhebbende baas. Honden zijn niet erg populair hier in Marokko. 
Terwijl ik een ommetje door Sidi Ifni maakte zag ik haar…Ze week volledig af van de rest van de honden die ik op straat tegengekomen was. Ze lag rustig voor de deur van n winkel te wachten , leek volledig op haar gemak. Een grote, relaxte lobbes, ,een mix van herder en rottweiler. Een lookalike van Marley ! Bizar gewoon die gelijkenis  !
Marley, mijn eerste oppashond na het sterven van Gaelic .. Haar fijne persoonlijkheid waarmee ik zo’n goede connectie had. De betrouwbare,aardse oerhond, waar ik enkele jaren regelmatig voor enkele weken op mocht passen.Marley die in Kenia woonde en later in Doldersum. Wat heb ik van deze trouwe makker mogen genieten. Marley die afgelopen voorjaar is gestorven en nu begraven ligt in het bos, in de tuin van haar baasje. Is ze werkelijk teruggekomen naar Afrika waar haar roots lagen?
Misschien een bizar idee, maar met alles wat ik afgelopen weken heb gezien en meegemaakt weet ik opnieuw dat vrijwel niets onmogelijk is. Is ze teruggekomen in n nieuw leven? Marley 2.0 ?