hit the road!.

Black man- White man...een geacctepteerde woordkeuze hier zonder lading..maar toch...??

Vandaag van Curtis Springs naar het roadhouse in Marla gereden en een tijd bij de laatste pub in de NT in Erlanda aan mn blog gewerkt.

Lekker rustig in `t zonnetje..

Er stopte een busje met daarin 2 blanke dames en een grote groep arboriginals..mannen.vrouwen en kinderen..jong,oud en alles ertussen in..

Veel enorme lijven en dikke hoofden , de patat en cola kwam ruimschoots op tafel.Blijft akelig om te zien, te weten dat arboriginals van oorsprong niet tegen suiker kunnen heb ik me laten vertellen..er heerst dan ook erg veel overgewicht en diabetes onder hen..

In no time was het gedaan met de rust...Ik heb me opnieuw verwonderd over de manier van communiceren.Ik weet dat deze mensen een eigen taal hebben met een geheel eigen geluid, maar ik blijf me verbazen over het volume en toonaard erbij..

Men schreeuwt en krijst naar elkaar, alsof er continu ruzie is...Het blijft wennen..

Ik wisselde enkele blikken uit en kreeg zowaar een glimlach terug. Wat een bijzondere uiterlijken heb ik weer gezien, fascinerend..

Toen schoven er 2 pubermeisjes van het gezelsschap en de oudere blanke dame bij mij aan en we kwamen in gesprek..Ze bleek lerares te zijn en zich in te zetten voor de educatie van de 2 pubers.Verlegen meisjes met prachtig haar, witte tanden en een nog slank lijf....

Deze 2 gaan het verschil maken zei ze, ze willen leren en aan een betere toekomst werken...om niet zoals zovelen van hun stamgenoten een ongezonde leefstijl aan te wenden..

Ik vertelde ze dat ik hun haar zo mooi vond en de dame zei dat ze het bijzonder vond dat ik gewoon in de groep bleef zitten...De meeste toeristen gaan in dat geval gelijk ergens anders zitten...Er heerst hier veel discriminatie vertelde ze...

Toen de bus wegreed draaide het mooie meisje zich naar mij om..goodbye zij ze met `n verlegen lachje en ik werd warm vanbinnen..

Hoe anders was mijn gevoel toen ik de laatste 25 km voor Marla een groep van 4 arboriginal mannen met drankflessen aan de kant van de weg tegenkwam...Ik realiseerde me ineens heel goed dat ik het laatste uur maar 2 tegenliggers gezien had en het werd even helemaal niet leuk toen ik vanuit mn spiegel zag dat de afstand tussen onze auto`s steeds kleiner werd....

Waar 110 km toegestaan is ging ik over op 140..Hit the road ...!.Om vervolgens veilig aan te komen...en bij het roadhouse toevallig in gesprek te komen met de plaatselijke politieagent buiten dienst...Ik vertelde hem van mn laatste half uur in vliegende vaart...

Hij heek me aan met een frustrerende blik...dit is een van de grootste problemen hier...arboriginals en drank ...Ze wilden je misschien gewoon bang maken...Tja...misschien...

Ik wist van dit grote probleem, maar heb `t helaas nu zelf ondervonden.Niet bang voor kangeroe`s ,vogels of koeien onderweg...maar voor `t eerst onraad gevoeld bij arboriginals on the road..

Vooralsnog leef ik in vertrouwen en hou het lieve lachje van`t pubermeisje in gedachten...Mn intuitie volg ik feilloos..

Morgen naar Cooper Pedy ,op zoek naar opalen ! Maybe it`s my lucky day !