Can we use your kitchen?

De Algarve. Tsja, wat zal ik er van zeggen...Een prachtige kust, mooie rotspartijen, fantastische kleuren, ongerepte natuur en  heel veel grote en intieme kleinere strandjes.  Volledig begrijpelijk dat deze omgeving super populair is. Stuitend voor mij zijn de drukke kustplaatsen met hoogbouw, appartement complexen etc.etc. Drukte, snelverkeer, chaos , wegwezen!

Terwijl ik in Nederland al een reisplan uitgestippeld had , was ik me er van bewust dat ik op een of andere manier toch die grote massa moest zien te mijden. Da's niets voor mij.

We hadden mooie locaties in t vooruitzicht, al bleken we ook de nodige uitdagingen voor de boeg te hebben. Er was geen slaapruimte genoeg voor 2 in Dokkie, we sliepen dus op verschillende logeeradressen. 

Ik pikte Vrony op in Faro. Na een middag slenteren door t oude centrum waren we er wel klaar mee. Het bleek nog niet zo gemakkelijk te zijn om ons 1e adres te vinden. Ondanks autonavigatie, TomTom en Google maps werden we keer op keer  n dubieus weggetje op gestuurd. Of road, gravel, ongure buurt, grote blaffende honden,  troep..hum...Niet pluis gevoel en de zon begon ook al onder te gaan.Gebeld met t adres, Christoph zou ons opwachten,ik wilde t  toch nog even via een andere weg proberen...Om opnieuw te stranden. Uiteindelijk waren we vlak in de buurt,  maar werden we steeds een verkeerde kant op genavigeerd...Hoe moeilijk kan t zijn? Dwalend en giegelend op zoek naar Christoph,terwijl de avond inviel. Hij heeft ons uiteindelijk toch gevonden. We hadden t alleen nóóit kunnen vinden. Volgens de  eigenaar waren we steeds in de buurt beland waar de zigeuners wonen. Dat t anders was hadden we inderdaad wel in de gaten maar hum... 

De beloning was groot! We werden hartelijk ontvangen door deze breedsprakige vriendelijke reus. Casa dos Ventos was een landhuis uit een filmset.Een kamer met n kingsize blauw hemelbed voor ons tweetjes, lachen! Uit de keuken stegen lekkere knoflookluchten op, de andere gasten waren uitgebreid aan t koken. Wij namen genoegen met een maaltijdsalade en n wijntje, dikke prima. Keep it simple.

Wat een fantastisch ontbijt kregen we de volgende ochtend geserveerd. Onze gastvrouw Tina had er n feestje van gemaakt. Heerlijke producten van de streek en eigen gemaakte lekkernijen.

We deden t bergdorp Loulé aan de volgende dag , daar was t wat uitgestorven op zondag. Een week later kreeg ik n herkansing toen ik er opnieuw aandeed en er een grote markt was. Hartstikke leuk! Het stadje was veranderd in n levendig gebeuren en de overdekte markt was nu wel open.  Altijd fascinerend om langs de visafdeling te lopen. Inktvissen van allerlei formaten en veel, heel veel sardientjes lagen in t ijs.

We zouden vlakbij Lagos verblijven. De host had n filmpje gestuurd met aanwijzingen waar de sleutel lag. Opnieuw n zoekplaatje...Het klopte niet!  Ik opnieuw bellen, kreeg n chagrijnige Spanjaard aan de lijn, de schoonmaakster had t verblijf van binnen uit op slot gedaan. Spaans gevloek.Hij zou haar flink straffen zei hij. Don't kill her zei ik.  En wees n beetje vriendelijker naar mij!

We konden dus niet in en hij was niet in de buurt. Maar 2 andere gasten wel....Een grote,opgeblazen Duitser en zn rokende vrouw zaten met n biertje voor hun vertrek. Met zo'n typische zware rookstem leidde ze ons via een andere kamer naar binnen. Pfff,opnieuw obstakels om aan te komen maar we waren nu in ieder geval binnen. De chagrijnige Spanjaard belde terug en bond inmiddels in,er klonk zelfs n lachje door de telefoon. 

We hebben prachtig gelopen langs de kust,  zo'n 17km genieten van de mooie uitzichten,  strandjes, klimpartijen en de immer schijnende zo'n. Heerlijk!

In Sagres bezochten we het meest z-westelijke punt van Europa. Het fort van Hendrik de zeevaarder die hier een zeevaartschool startte .Belangrijk voor Portugese ontdekkingsreizigers, ik had eerder het standbeeld van de Portugese Vasco da Gama al bezocht. De ruige, ongerepte kusten in het westen van z Portugal inspireerden en zetten aan tot t ontdekken van andere oorden. De Farol do Cabo de Sao Vicente was ook zo'n plek. Omgeven door zee, een meditatieve plek met prachtige zonsondergangen. Die hebben wij niet gezien. Wij verbleven in n hotel waar we de auto in n nauw straatje onder ons raam konden parkeren. Waar ik verse pasta kookte op mn 1 pitter en we met t bord op schoot en de benen languit n beetje nagenoten van alle indrukken. 

Via de surfstranden bij t prachtige strand van Praia do Amado redenen door de binnenlanden naar  Silves. Onderweg, kurkeiken bossen en olijfplantages. Heuvels,  droogte, kleine dorpjes. Silves, een mooi stadje met erg veel kerken en de ruïnes van n kasteel. We sloegen voor de laatste 3 dagen proviand in , ons laatste verblijf was immers n stuk in de binnen landen boven Tavira. We wilden zelfvoorzienend zijn, al gaf Booking.com aan dat t best wel luxe was...er was zelfs een bath with a view. Vrony is n echte badderaar,  die had dus wat moois in t vooruitzicht!

Toen we aankwamen op t terrein werden we ontvangen door een druk baasje, Bbh, Benny borst haar...We hadden er een behoorlijke rit opzitten en moesten en wilden even "landen ". Benny zat met de knoopjes van zn overhemd open tegenover ons, waaruit een hele plukken borsthaar plopten, wat overging in z'n baard. Ook z'n adem rook volgens Vrony niet naar viooltjes. De man gaf een overlord aan informatie over wat we konden en moesten zien. Wij wilden alleen maar naar onze kamer met de bath with a view. De kamer had n douche, met n  bidet en wc waar je klem kwam te zitten wanneer je rond de 1.70 m bent. Geen bath with a view... Benny wist niet waar we t over hadden.  Er was wel n buiten zwembad. De vertaling van Booking.com had wel vaker tot wat teleurstellende misverstanden geleid...Geen bad voor Vrony dus, wel n heerlijk zwembad met ligstoelen. En n ouderwetse tv met alleen Spaanse zenders. Maar ook met n fantastisch ontbijt elke ochtend en n prachtig terras waar we uitkeken op de olijf en citrus bomen .

Eten konden we daar niet (dachten we). Wij hadden proviand ingeslagen en dat moest natuurlijk wel op. Geen keuken in ons vertrek,  wel mn 1 pittiger in Dokkie. En zo geschiedde t dat ik op de vensterbank met uitzicht op t zwembad n pannetje soep stond op te warmen. Niet in de kamer vanwege de rookmelder. Een bizar gezicht van buitenaf , maar er kwam immers toch niemand langs dachten we. Oeps, foute gedachte.. Terwijl ik in mn pannetje stond te roeren zag ik m aankomen. Bbh kwam aanlopen met nieuwe gasten om vervolgens met n niet te omschrijven blik vol verbazing naar t tafereeltje te kijken. Vervolgens herstelde hij zich snel en liep uitdrukkingsloos door. Wij deden bijna in ons broek. Stikkend van de lach roerde ik de soep door en Bbh kwam opnieuw langs en gunde ons geen blik. Geen idee wat er door m heen ging.

De dagen erna waren er opnieuw kleine dingetjes wat ons opviel. Een kapot elektriciteitsnoer...De tv was echt uit t jaar 0, voor mij sowieso volledig overbodig maar in deze entourage een aanfluiting. Benny wilde t wel even demonstreren en  stond al weer in onze kamer. We hebben t gelijk even over de bijzondere afmetingen van de WC gehad. Hoe groot de gemiddelde Spanjaard is om daar n beetje fatsoenlijk op te kunnen zitten. Benny vond ons toch wel oké dachten we, hij vertelde ons n stuk van zn levensverhaal. We bouwden wat credits op bij Benny, tot Vrony zelfs een stapje verder dacht te kunnen gaan.  May we use your kitchen?Oeps, we verwachtten hier geen serieus antwoord op, Benny reageerde er niet op. Of hij t echt niet hoorde, ons niet begreep of ons voor gek verklaarde, geen idee.Wisten wij veel dat er hier lekkere tapas geserveerd werden en we niet geacht werden om ons potje in de vensterbank te koken. Bbh had opnieuw een uitdrukkingsloze blik en wij liepen gierend weg .