Bèèèèèèè

La transhumance à Die. Ik was ooit eerder rond deze periode in Die geweest, maar had toen niet de gelegenheid gehad om dit feestgebeuren mee te maken.Deze keer wilde ik me er goed in onderdompelen.Al weken vantevoren hingen er overal pamfletten om de locals en toenemende stroom toeristen lekker te maken.

Ik had het programmaboekje een paar keer doorgespit en wilde in de mood komen door op vrijdagavond een film te gaan bekijken in t theater in Die.Nou is een dorpstheater iets anders dan n theater in Nederland..Ik kreeg een déjà vu toen ik een tijdje moest wachten voordat de deur open ging. Op een muurtje voor t gebouw zat een hele rij brave burgers keurig te wachten. Hun benen bungelden wat boven de grond en vol verwachting keken ze nieuwsgierig rond.

Toen de deur open ging schuivelden we de zaal binnen, deze keer geen losse stoelen zoals in de filmzaal in Genolhac, maar harde stoelen met weinig beenruimte. Niet gemaakt voor de wat langere Nederlander. Waaiers kwamen tevoorschijn en er werd driftig gezwaaid naar bekenden.

De film werd ingeleid door de maker, hij had 5 dagen meegelopen met de kudde die door de Cvcennen leidde. Een transhumance die een goed beeld gaf van het herderberoep.Het was een prachtige film, fantastische natuurbeelden en ontroerende intervieuws met verschillende herders en hun assistenten. Vol passie wisten zij over deze harde manier van leven te vertellen. Dagen meelopen, slapen onder de sterren, bikkelen door de regen, mooie ontmoetingen onderweg, prachtige zonsopkomsten ,eenvoudig maar lekker etenen drinken,Een nieuw avontuur voor mij in de toekomst?Voldaan vertrok ik na de film weer richting Aurel.

De volgende dag zou de kudde door Die geleid worden om vervolgens via de col de Rousset op de hoogvlaktes van de Vercors te eindigen. Daar wachtte hun  mals gras en enorme ruimte om de lange zomer door te brengen.

In Die was het inmiddels gezellig druk. Op verschillende locaties was er van alles te doen en het stadje bruiste van de levendigheid. De kudde zou rond 18uur door de straatjes komen en vol spanning vormde zich een lint van toeschouwers langs de route.Om de sfeer er nog even extra in te brengen scharrelde er een soort gelegenheidsorkestje door de straten, de kudde liet op zich wachten......

En toen was t ineens zover. Voorafgegaan door 2 bergers en 1 bergère kwam er een stroom luid blatende nerveuze brebis voorbij.Ze liepen zij aan zij langs de meute enthousiaste mensen en vormden een beige lint door t stadje. Wat een blijdschap, applaus, gelach, graaiende handen en natuurlijk flitsende camera`s.Het was n prachtig gezicht en bij de 2e ronde ontdekte ik  ook n paar geiten tussen de brebis. De dorstige herders werden onthaald met n koud biertje. Vol trots beenden ze zich vervolgens een weg richting Col de Rousset.Het werd plots weer stil in de straatjes en de vele schapenkeutels  waren het bewijs van dit jaarlijkse festijn.

Na nog wat rondgehangen te hebben besloot ik vroeg mn nest op te zoeken, Ik moest de volgende dag reeds om 5.15 weer in Die zijn want ik  zou immers zo`n 12 km meelopen met n kudde bij Valdrome.

Dat was nog even een spannend moment.De wekker liep af om 4.15, nog even 10 minuten liggen..om me vervolgens slaapdronken  te moeten haasten om op tijd te komen.1 minuut voor vertrek schoof ik aan bij zo`n 15 anderen die per bus vanaf Die naar Valdrome gebracht zou worden. Het werd n prachtige dag en een geweldige ervaring. In alle vroegte liepen wij achter de kudde aan die geleid werd door 2 bergères. In straf tempo  liepen wij omhoog, het leek nun moeiteloos af te gaan. Respect voor deze 2 jonge vrouwen waarvan 1 zelfs met een rugdrager liep met dreumes erin. Kortdaad en met hulp van 2 bordercollies beenden zij zich een weg richting grazige weides waar wij rond 11.30 aankwamen. Ik trof een Canadese vrouw in de groep die momenteel in Amsterdam woonde. Cynthia had een interessant beroep, ze was sociaal kunstenaar die werkte met wol. Zij maakte deze wandeling in het kader van haar werk,om alle fascetten van wol te kunnen meemaken.We hadden gelijk n leuke klik en bleken veel gemeen te hebben. Weer zo`n fijne ontmoeting.Wij werden ondertussen  ook ingewijd in het schaapsgebeuren door de éleveur. Voor mij een beetje een onduidelijk beroep,maar hij was verantwoordelijk voor het "grootbrengen" en verzorgen van lam tot schaap begreep ik. Het was een beroep wat vaak  van vader op zoon ging, ook z`n dochter liep mee met ons.

Rond het middaguur hadden we een gemeenschappelijke lunch.De familie van de herders en éleveur schoof ook aan.Oma had eigengemaakte broden en opa ging rond met lekkere zelfremaakte knoflookworst. .Iedereen had wat meegenomen. Koeltassen kwamen tevoorschijn,worsten, kazen,Clairette de Die, couscous à la maison, fruit,wijn etc. etc.Er werd gedeeld en gesmuld.Jammie !  La vie est belle.De honden snaaiden wat rond,werden verwend na hun gedane arbeid.Discussies kwamen op gang, Fransen discussieren graag en veel...Natuurlijk kwam het gesprek al snel op de wolf. Ook hier waren ze gesignaleerd en waren er regelmatig incidenten. Ik hoorde hier iets nieuws voor mij.Door DNA onderzoek was er aangetoond dat het niet om wolven ging maar op een mengvorm: er was n combi hond / wolf gevonden. Dat verklaarde veel van het onlogische patroon van vernielingen.Een ingewikkelde kwestie...Discussies laaiden hoog op, een oplossing lijkt nog ver weg...

Als afsluiting op deze mooie ervaring zwierven we nog 2 uren rond over de hoogvlakte. Prachtige bloemen, interessante uitleg  over van alles door een jonge  bioloog en geweldige uitzichten. We vonden enorme champignons die gelijk meegenomen werden voor de avondmaatijdl en spotten een begmarmot.

Rond 15.30 werden we weer afgezet in Die.Menigeen had in de bus een powernap gemaakt en moe maar voldaan nam ik afscheid van de groep en Cynthia. Wat een ontzettend leuke ervaring ,wat heb ik genoten van de wandeling en de gezelligheid van de Franse picknick. Een aantal dagen meelopen  tijdens de transhumance zie ik wel zitten. Het is niet voor niets dat het beroep van herder weer meer in opkomst is, mensen kiezen er soms voor om een aantal maanden per jaar deze vorm van bestaan te leiden. Om dicht bij de natuur te zijn, de stilte, de rust, maar ook de fysieke inspanning en enorme verantwoording. ik heb er even aan mogen snuffelen en ik heb er respect voor. Bèèèèèèè