On se rencontre..

6 juni 2019 - Saint-Jean-du-Gard, Frankrijk

In de gite in le Pont de Montvert ontmoette ik de Franse Brigitte.Zij liep de GR 70 ook alleen en had al meer ervaring met lange afstandwandelingen. Ze had de Chemin de Santiago de Compostella gelopen vanaf een plaats in Frankrijk. Een ex-verpleegkundige die haar eigen motivatie had om alleen te lopen.

Ook ontmoette ik onderweg de Francaise Anne, een alleen lopende geriater. Gespecialiseerd in hypnose en hele goede ervaringen met reiki/therapeutic touch.Om gespreksstof zaten wij niet verlegen.Beide vrouwen, en ook ik, gaven er de voorkeur aan om alleen op pad te gaan. Om je eigen tempo te kunnen bepalen en je eigen weg te kunnen vinden. Met onderweg allerlei inspirerende ontmoetingen, maar lekker onafhankelijk en de uitdaging aangaan om in het onbekende te stappen.

We kwamen elkaar steeds weer ergens tegen. Op de top van Signal du Bougès werden we vereeuwigd door Hugh Grant (Peter de Brit ) die daar was neergestreken om met z`n kornuiten uitgebreid te lunchen.

Lange afstand lopen, een fysieke en mentale uitdaging.Al legde ik per dag slechts tussen de 15 en 25 km af, in de bergen telt t dubbel...Zoals ik al eerder ervoer, je komt in een bepaalde cadans.Op het ritme van de stokken brengen je benen je daar waar je heen wilt. Stilte, in gedachten verzonken, blik naar binnen en blik naar buiten. Totdat je in een haast meditatieve staat van zijn komt.Daarom loop ik zo graag alleen. Hetzelfde gold voor de andere 2 vrouwen.Niet uit sneuigheid,maar bewust ervoor kiezen om alleen te lopen. Onderweg van alles tegenkomen, pijnlijke voeten, blaren,hitte, zweten, dorst, stijve schouders, vermoeidheid. Je moet de motivatie op moeilijk momenten echt uit jezelf halen.Maar ook vreugde, verwondering en een groot gevoel van verbroedering door kennis te maken met gelijkgezinden en verschillende nationaliteiten. Gezamelijk eten, lachen, drinken, zwetsen en zweren. Ongeacht leeftijd of nationaliteit.Iedereen had z`n eigen motivatie om deze trail te lopen.

Het viel me op hoeveel mensen van hoge leeftijd er op pad waren.Sportieve groepen ouderen (70+) die monter over de paden en rotsen klauterden,chapeau ! Af en toe een alleenganger.Ook 2x een vader met dochter tegengekomen, qualitytime! In de gite in St.Germain de Calberte trof ik de charmante Antoine met z`n levensluchtige dochter Agatha.Ik deelde er de kamer met de sympathieke Belgische randonneur. Geen snurk gehoord !Het werd al heel snel duidelijk dat A.problemen met de naderende 60 had en een nieuwe weg ingeslagen was.Dochter A. En ik keken elkaar veelbetekenend aan, dit zou voor hun meer dan alleen een wandeltocht worden, er zouden dingen op tafel komen die nooit eerder besproken waren en waar nu tijd voor was.Een keerpunt, een mooie aanleiding om te vertragen tijdens een paar dagen lopen..Het werd een gezellige maaltijd met diepgaande gesprekken.

Slechts 3x ben ik een groepje lopers met `n ezel tegengekomen, stoere kleine 4voeters die eigenwijs door `t landschap sjokten.Het gros van de mensen liep echter met een daypack en liet de rest van de baggage per navette vervoeren.

Wij ( de drie vrouwen) hadden geen haast, wij namen de tijd om alles in ons op te zuigen. Geen prestatiedrang, maar je relaxed voortbewegen van A naar B. Ondertussen genieten van de prachtige dorpjes. Ik heb uitgebreid de tijd genomen om Florac te bekijken en om af en toe `n plons in een rivier te nemen.Ik ben een aantal keren “ingehaald”door snelle lopers, altijd mannen die er een wedstrijd van leken te maken. Ik bewoog me echter door het boek die R.L.Stevenson had geschreven.Zijn tocht was destijds echt bar, vooral op de hoogvlaktes van de Lozère. Zijn ezellin Modestine zorgde mede voor de nodige uitdagingen.

De laatste avond aten we met z`n 3-en,we hadden de GR70 volbracht , waren in St.Jean du Gard aangekomen en waren voldaan. Zij hadden `m in 1x afgelegd, ik had de eerste 5 etappes in 2017 afgelegd. Het smaakt naar meer, het verhaal achter de hugenoten en camisards in de Cevennen spreekt me aan. Onafhankelijk, eenvoud,doorzetters en strijdlustig. Je niet willen laten onderdrukken door de geldende(godsdienst)regels. Er lopen nog veel meer historische tochten door Frankrijk. Ook een van Florac naar Die, die zou wel eens de volgende uitdaging voor mij kunnen worden tijdens mn periodes in Frankrijk.

Vooralsnog vierden wij onze persoonlijke overwinning.Het eten en de wijn smaakten goed en de gite die we tot onze beschikking hadden was fantastisch. Mijn voeten speelden die laatste nacht op, de blaren werden doorgeprikt en een pijnstiller werd ingenomen. Mn voeten moeten schijnbaar nog wennen aan zulke intensieve tochten, evenals m`n hersenen. De laatste dag had ik weer zo`n misser,m`n bâtons zaten al niet meer in mn systeem.Ik hadze tijdens t maken van n foto tegen een muur gezet, en ja hoor, vervolgens vergeten. Ik kwam er pas achter toen ik in de bus zat op weg naarAles...Ik heb n souvenir achtergelaten in St.Jean du Gard, mezelf kennende is dat vast niet t laatste souvenir wat ik ergens achterlaat..Het schijnt zelfs een onbewuste reden te zijn om weer terug te moeten naar die plek..Ik ga zeker terugkomen naar de ruige omgeving van de Cevennen, maar ga vooral ook andere wegen bewandelen die me leiden naar het onbekende.


 


 

Foto’s

1 Reactie

  1. Paula:
    13 juni 2019
    Prachtig verhaal Liesbeth bedankt!