Pelgrimage

De laatste week van mijn vakantie was inmiddels aangebroken. Het is voor mij altijd wat moeilijk om te vertrekken vanuit Frankrijk en vooral vanuit de Drome. Het maakt me weemoedig, het voelt zo vertrouwd daar,  ik voel me verbonden met de mensen en het landschap,  mais voila …Ik wist t al jaren en heb het opnieuw ervaren, een groot deel van mijn hart ligt daar. Het is nooit lang weg uit mijn gedachten. Ik heb de fijne mogelijkheid om mijn leven zo in te delen dat ik er jaarlijks een aantal weken kan zijn,ik voel me er al lang geen toerist meer.
Mijn laatste week was dus aangebroken. Ik had al  veel voorwerk gedaan door mooie en stevige wandelingen in de bergen te maken. Tijd voor het echt te werk. 
Naast het paragliden en lopen in de bergen vind ik t heerlijk om te doen: lange afstandsroutes lopen. In Nederland met Petra,hier in Frankrijk alleen. Lekker genieten van de stilte, de natuur, het wisselende landschap. Tijd nemen om na te denken, introspectie,je hoofd leegmaken, de wind door je haren en de zon op je hoofd. Zwoegende spieren, brandende voeten, blaren,dikke enkels, maar uiteindelijk  ontspanning door inspanning.
Ik had mn auto op de camping in le Puy gelaten volgens principe : garage mort. Net zoals “sac a viande”(lakenzak) een bijzondere franse combinatie van woorden. Mn auto kon tegen een kleine vergoeding onbemand op de camping verblijven. 
Vervolgens zocht ik mn weg naar de 1e gite d etappe, “Saint Francois” ,van deze week,  Vlakbij de kathedraal. Wel handig, want ik wilde de ochtend erna de mis van 7uur meemaken.Een speciale mis gewijd aan de vele pelgrims die hun chemin de Compostella vanaf le Puy starten.
Er waren amper andere gasten, ik had n kamer,douche en WC voor me alleen. Het was wel errug  karig,er lagen geen lakens,dekens en zelfs geen kussen op t bed..De koude avondmaaltijd en ontbijt werden geleverd in n papieren zak,  Covid maatregelen…???Geen glas wijn,geen lekker desert,geen ansiette fromage…Hum,ik had me er toch iets anders bij voorgesteld.  Oké,soberheid,volledig in overeenstemming met de omgeving. 
Na een korte nacht zat ik om 7uur al gemondkapt ( nieuw werkwoord) in de kathedraal. Al ben ik absoluut niet religieus,ik hou wel van historie, kerken, geschiedenis en ben geinteresseerd in wat mensen drijft…Er zaten meerdere wandelaars,pelgrims, toeristen, nonnen en broeders in de kerk. Er werd netjes afstand gehouden. De dienst begon met algemene gebeden en gezang, het was zoals de meeste kerkdiensten denk ik. Maar toen veranderde er plots iets. 
Het officiële gedeelte was voorbij en de priester kreeg een schalkse blik. Hij begon vol passie te vertellen over pelgrimstochten. Over “le chemin". Over het verschil tussen wandelaars en pelgrims. Dat echte pelgrims alleen lopen. Hij ging helemaal los,er werden kadootjes uitgedeeld, rozenkransen, bedeltjes,geplastificeerde gebeden voor moeilijke momenten. De man genoot zichtbaar van deze vrolijke afwisseling van de zware materie van de bijbel.Hij had zn mondkapje afgedaan,  ging bij t “publiek" na wie waar vandaan kwam. Hij maakte er met zn vele grapjes een ware show van en zelfs de non die hem hielp met t uitdelen van de religieuze hebbedingetjes werd n beetje frivool.Ze wuifde met haar handen en wierp de man ondeugende blikken toe. Ik zag t allemaal gebeuren. Ik zag de mens achter t masker van de kerk . 
Na deze bijzondere “aftrap" verliet ik de kerk.De trap in t midden van de kerk leidde naar een uitgang die vervolgens weer naar n andere trap leidde waar veel pelgrims mij voorgegaan waren.  De mist begon langzaam op te trekken en ik begon “le chemin" in mn eentje. Na de uiteenzetting over pelgrimage ben ik er over uit.Ik ben een niet religieuze pelgrim die van wandelen houdt hahaha. Ondertussen genoot ik van alle mooie en speciale ontmoetingen onderweg die deze route absoluut anders maakte dan zo maar een wandeltocht..Lopen is fijn,maar lopen met een (persoonlijk) reden of doel is nog veel fijner.  Bon Camino!