Oergeluiden

Oergeluiden

Ik ben inmiddels weer terug, thuis, in de Drome. De streek die voor mij zo vertrouwd voelt, bekend is. Hoe meer ik zie , hoe meer ik weet hoeveel er nog te ontdekken valt.

Ik bracht opnieuw paar nachtjes door op de boerencamping in St.Martin en Vercors. Daar waar vorig jaar het jonge hondje Sun bij mij aan was komen lopen. Nieuwsgierig als ik ben,heb ik ‘m opnieuw opgezocht. Hij bleek op de kaasboerderij in de buurt te wonen. Ik werd heel uitbundig begroet door de inmiddels  volwassen reu. Zo leuk om te zien hoe mooi hij geworden was. Had ik maar meegenomen toen… Maar nee, dit is waar hij hoort. Loom liggend naast de auto van zn baasje,  de vriendelijke jonge kaasboer. Die wist t nog precies van vorig jaar en was heel erg blij dat hij toen door mij opgevangen was. Na n flink stuk bleue de Vercors gekocht te hebben en n laatste hondenknuffel trok ik weer verder.

De Vercors verraste mij opnieuw. Wat n prachtig, ruig en puur gebied. Amper toeristen op dit moment. Ik maakte verschillende prachtige tochten door stille bossen. Liep over de hoogvlaktes van het  plateau d ‘Ambel waarboven de gieren speurden naar kadavers. Kwam een troupeau brebis tegen met een paar patous. Steile kliffen, prachtige vergezichten, kortom genieten.

Het  massief du Vercors is een onderdeel van de Drome en de Isere, in Oost Frankrijk. Het behoort tot de Franse vooralpen. Naast de prachtige natuur zijn hier veel oorlogsmonumenten. De Vercors was een verzetshaard tijdens WO2. Het was een omgeving waar ook veel onderduikers ondergebracht werden. Moeilijk in te nemen door de Duitsers. Uiteindelijk zijn er vlak voor D-day een aantal rake klappen uitgedeeld aan het verzet. De monumenten spreken voor zich..

Tijdens het fete de transhumance liep ik n stukje mee met de herder bij de Col de Rousset. Ook nam ik deel aan een begeleide zwerftocht over t plateau du Beurre. Ik kende omgeving al,was er vorig jaar ook geweest. Nu waren we echter met n natuur gids en kreeg ik allerlei informatie mee. Uiteraard inclusief heerlijke picknick onder de bomen. Locale bio producten,  smullen maar.

De wolf is een onderwerp wat vaak terugkomt tijdens deze momenten. Gemoederen lopen flink op bij voor en tegenstanders. Zo ook nu tijdens de lunch. Er zijn steeds meer wolven in Frankrijk, ook gesignaleerd op de plek waar wij liepen.Er zijn veel aanvallen en worden geregeld schapen gedood.Zelfs vlakbij de grotere plaatsen als Crest. Een prachtige,  natuurlijke manier om de kuddes te beschermen is de inzet van de patous, les chiens de protection. Ik volg al tijden via FB enkele schapenboeren, oa in Spanje,  die hier goede resultaten mee boeken. Prachtig om te zien hoe zorgzaam de honden voor de schapen zijn en tegelijkertijd woest indringers van de kuddes afschrikken.

Toen ik n pareltje gevonden had op n aire naturelle in Vassieux en Vercors zaten de verhalen nog  vers in mn geheugen. Ik  zocht n plekje aan de rand van n weiland waar een kudde paarden liep te grazen. Uitzicht op de bergen, ruimte en stilte , helemaal goed.

S’ ochtends 6.30 werd ik gewekt door een klagelijk gehuil. Dit was geen geblaf van een paar honden, dit was  n hele roedel die aan t huilen was. Het hield zo’n 5 minuten aan en toen was t plots weer muisstil.  Was ik getuige van de “ ochtendyel”   het “appel” van een troep wolven? Dat zou zomaar kunnen, het gehuil kwam vanuit de bossen en ze zijn hier echt….

Ik was er vrijwel 100% van overtuigd dat het echt zo was. Een opwindende gedachte om vlakbij een roedel wolven te hebben overnacht. Toen ik die middag  Vassieux en Vercors uit reed, viel mijn oog op n affiche. Sledetochten te maken in de omgeving, met husky’, hum  tja….Waren t  husky’s die ik gehoord had of wolven. Een beetje een desillusie. Het komt er dicht tegenaan, husky’s en wolven. Ik hou mezelf maar gewoon voor dat ik getuige was van “oergeluiden” , machtig mooi en heel intrigerend!