Natte zooi..

Natte zooi..

Klinkt niet erg hoopvol. Ik heb geen fijne associatie met regen. Ik blijf n sunny Girl zoals ze dat in Oz zeggen, of n Dutch lizzard volgens Frédéric.

Ik was aangekomen in Andelsbuch , 2 dagen voordat mijn week paragliden met vliegschool Airtime zou starten. Mn tent op de camping gezet, geen ruimte voor mn minicamper op t veld.

Altijd goed om een paar dagen te acclimatiseren. Even t hoofd leegmaken voordat ik na een lange pauze weer onder m’n scherm zou hangen. De focus moet er kunnen zijn zonder ruis.

Ik keek alvast op de start, liep een berg af, genoot sinds jaren van de verkoeling in t zwembad. Prima voorbereiding voor n fijne vliegweek. Totdat…..uhhh,t weer omsloeg. Shit!

Vanaf de 1e dag vd cursus begon t te regenen…leek t aanvankelijk nog mild, het werd n serieuze natte zooi…Dag 1 werd er dus niet gevlogen. Mn tent bleek n plas in de voortent te ontwikkelen en er was n groep met 6 kerels in “ mn voortuin” komen staan. De politieke discussie avonds hield aan tot tegen middernacht. Niet echt fijn wanneer je uitgerust moet zijn voor n vliegdag. Toen had ik nog hoop…

De volgende scheen zowaar de zon, jippie! Met de kabelbaan naar boven. Bikkelen met ruim 15kg op mn rug via n steil pad omhoog naar de startplek. Even n zenuwplasje en  yesss  de eerste 2 vluchtjes van t jaar waren n feit. Dat smaakte naar meer ! Nou…het bleek n desillusie,  veel meer volgden er deze week niet!

Opnieuw volgde er n dag regen, de politici waren weer vertrokken en er was n bijzonder gezin met 2 minimensjes neergestreken op hun plek. Elke avond hetzelfde ritueel,  aangezien 1 kindje moeilijk in slaap kon komen werd er gezongen. Ruim n uur hoorde ik n gevarieerd repertoire aan, waaronder kerkelijke liederen…Oeps!

Ook ’s ochtends en s nachts werd ik getrakteerd op overgeladen en gekraai van t arme kind. Het werd mijn ritueel om ’s ochtends zsm mn tent te ontvluchtten om vervolgens te ontbijten in mn auto die op de parkeerplaats van naastgelegen zwembad stond. Daar werd ik gespot door de beheerder. Er werd mij vriendelijk duidelijk gemaakt dat ik daar niet mocht wildkamperen. Toen t gekraai ons bereikte werd t hem gelijk duidelijk waarom dit mijn escape was, no worries.

Ik heb deze week slechts 4 vluchtjes kunnen maken waar ik er normaal gesproken zo’n 15 maak. We hebben alternatieve activiteiten ondernomen, mijn lijf heeft flink gezwoegd..Lopen in de bergen is zo fijn…. Een goede training voor de laatste 150 km van de Camino naar Santiago de C.die Petra en ik vanwege het Covid gesodemieter  uitgesteld hadden. De sfeer onderling leed er gelukkig niet onder,maar onze mondhoeken gingen steeds meer hangen toen de regen bleef vallen.De beginners hadden niet een keer echt kunnen vliegen deze week. Hartstikke sneu  maar risico van deze weersafhankelijke sport.

Als bonus maakte ik als enige uit de groep de laatste middag nog n prachtige vlucht!Samen met  vliegmaatje Frans, die de avond ervoor was gearriveerd, schatten we t in dat de condities alsnog prima waren. De cursus week was gesloten en wij hadden ons eigen programma. Toch nog n 5e vluchtje gescoord, hihaaa. 

De 3 dagen die er op volgenden waren dramatisch qua weer! Zeik,zeiknat was t hele terrein, de hemel liep leeg!

Ik koos eieren voor mn geld en vertrok naar Frankrijk. De 1e overnachting was bij Paul en Pauline net onder de Vogezen . Ze had spontaan haar boomgaard ter beschikking gesteld na een oproepje van mij op Fb. Het was n warme deken , prachtige leefomgeving en fijne gesprekken. Ik mocht zowaar aanschuiven aan de avondmaaltijd in hun prachtige keuken. De creatieve Pauline liet me haar bijzondere creaties zien. Paul was houtbewerker, achter in hun enorme huis lagen stapels hout te drogen , voor vloeren en andere doeleinden. Fantastische meubels maakte hij van oude boomstammen.

Na deze verrassende ontmoeting trok ik verder naar t zuiden,richting lac d’Annecy. Ik wilde toch nog wat vluchtjes proberen te maken. Ik vond n plekje op n kleine camping in Lathuile,vlakbij Doussard, de landing. Het werden een paar leuke,intensieve dagen. Vliegen,  hiken,  chillen aan t meer en opnieuw n leuke ontmoeting . Ik raakte in de Navette aan de praat met 3 Engelse piloten. Onze humor en levensvisie sloot goed aan en we trokken n paar dagen op. Ze wisten me te verleiden om naar de startplek in Entrevernes te lopen, ik ben wel wat gewend maar dacht onderweg dat ik ter plekke neer zou storten. Wat n steile en lange klim met ruim 15kg paragliding stuff op mn rug…. Maar oké,  met n beetje vals spelen heb ik t gered en t uitzicht was prachtig. Ruim n half uur langs de ridge gesoared en toen n buitenlanding gemaakt in t weiland vlakbij de officiële landing. Een nieuwe ervaring.

Hiermee sloot ik t vliegen voor even af. De boys gingen terug naar UK en ik trok verder naar t zuiden. Naar de Vercors om precies te zijn, een ruige,rustige streek vol met ongerepte natuur. De puurheid, dat blijft trekken. Weg van drukte en toeristische attracties. Ik vond weer n pareltje in St.Martin en Vercors….