Less is more

zakjes, vakjes, tasjes, blunders…

Het is me opnieuw overkomen. Ik heb n déjà vue.

Sinds een paar dagen heb ik de Camino Podiensis weer opgepakt. 2 jaar geleden liep ik vanaf le Puy en Velay naar les Estrets. Slechts 4 etappes . Nu zou ik 6 etappes lopen. Ik had mn auto op de camping in Conques gezet en me met la Malle postale bij les Estrets laten afzetten. Daar begon m’n wandeling van zo’n 130 km.

Elke nacht sliep ik in een gite d'etappe, demi pension. Leuk om aan tafel te schuiven met volledig onbekenden en zo mn frans te verbeteren. De eerste avond trof ik de Duitse Dorothea. Zij was een zeer ervaren Camino ganger. Ze had er al verschillende gelopen,  was deze keer onderweg van de grens met Polen naar de Spaanse grens. Ze was mn roommate en enkele nachtjes later opnieuw. Ik trof er ook de Nederlandse Bart. Hij liep voor t eerst. Hij wilde meer uit z’n hoofd en in z’n lijf komen. Hij betrapte zichzelf erop nog steeds in n soort overdrive te zitten. Vond 18km per dag ondermaats  ,dacht meer aan 35km. Vergat onderweg te genieten van de omgeving,  de talloze bloemen, de lome koeien en de geluiden van de natuur. Hij wilde leren onthaasten.

Het lopen ging me de eerste 2 dagen prima af. Wel realiseerde ik dat er toch minder in die rugzak had gekund. Ik had n extra paar schoenen mee,mn lekkerste waren niet waterdicht meer.

De 2e nacht sliep ik in een oude school.Het was meer n soort goedkoop hostel.Erg sober. De kamers waren koud, het bed hard en de deken dun. Je kon er niet eten, dan maar naar de buurtsuper voor n maaltijdsalade. Ik vroeg in de winkel naar de sluitingstijd:19.15. Kon ik mooi eerst nog even rondslenteren en n biertje pakken. Om 19u stond in echter voor n dichte deur,ze waren de kas al aan t opmaken. Potdorie, dat hadden we niet afgesproken! Ik trok hun aandacht, ze hielden vol,ik bleef aanhouden, ze wilden me 2 peren geven…gooide wat drama in de strijd en vertrok uiteindelijk met m’n salade ,die via n raampje overhandigd, werd naar mn hostel.

In de gemeenschappelijke ruimte zaten meer Camino gangers. Sommigen was ik onderweg al meerdere keren tegen gekomen. Mn telefoon kon ik opladen,mn tas met waardevolle spullen lagen naast mn stoel.Ik at mn salade, maakte n bakje koffie nadien.Daar hadden meer mensen zin in. Ik deelde uit, ook koffie verbroedert immers. Na nog wat leuke gesprekken dook ik mn koude bed in.

De volgende ochtend was ik klaar voor n nieuwe etappe, alleen miste ik mijn beurs……ik heb mn rugzak volledig binnenstebuiten gekeerd en nog eens. Niets…het zweet brak me uit, er zat bijna 300€ in! Het kon toch niet waar zijn, bestolen,  opnieuw! 2 weken geleden op de camping waren mn tafel,stoel, krat eten en n handdoek gejat. Was ik gisteren door die aardige Fransoos afgeleid terwijl zn maatje n graai in mn tas gedaan had? Ik ging verhaal halen.

Iedereen was in rep en roer.De banken werden verplaatst, kleedjes opgetild en de manager was onthutst.Ik wist t zeker, de beurs zat gisteravond in de tas naast de stoel en daar zat ie vanochtend niet meer in. Iemand moest m eruit gehaald hebben….

Iemand , ja iemand….Toen ik bij de bank was geweest om opnieuw geld te pinnen,  wilde ik mn telefoon in n “handig “vakje stoppen. N vakje wat ik eerder nooit gebruikt had. Waar ik de avond ervoor met mn duffe kop mn beurs in had gestopt. Omdat ik dacht dat dat handig was… ik had n déjà vue.  Was me dit in Marokko ook niet overkomen? En in Australië ook?  Ik die een liefhebber ben van tasjes,vakjes,blikjes,zakjes om de zaken tijdens mn reizen goed te ordenen. Maar dan moet je wel onthouden waar je t instopt!  Sukkel!

Ik heb de manager gelijk op de hoogte gesteld, blij maar ook  beschaamd. Vervolgens maar snel aan mn 3e etappe begonnen. Samen, shame, shame…

De dagen erop werden de etappes steeds pittiger. Regen en zon wisselden elkaar af. Ik bikkelde door.Werd verkouden. Prachtige landschappen wisselden elkaar af. De vlaktes van de Aubrac vond ik t mooist, enorme stenen, talloze muurtjes en telkens weer die prachtige Aubrac koeien met hun enorme horens.

 Ik kreeg de 4e avond n flinke portie charcuterie als voorgerecht. De varkenskotelet liet ik maar staan. Ik kan niet goed tegen vet vlees en teveel zoetigheid. Eerder problemen mee gehad tijdens mn travels in Frankrijk. De host Florian was een vrolijke kerel. Hij at mee met de gasten en speelde op z’n accordeon. Hoe sfeervol wil je t hebben. We vierden ook de verjaardag de Duitse Dorothea die opnieuw mn roommate was.

Die nacht begon ik te “rommelen “.hoofdpijn, koortsig gevoel,beetje misselijk. Erg slecht geslapen. Toch weer gewoon op pad gegaan. Er volgden 2 pittige dagen van 26kmdoet veel klimmen en dalen De laatste dag heb ik op sandalen afgelegd,mn kapotte schoenen en alle overbodige kilo’s dumpte ik in de prullie.

Uiteindelijk kwam ik aan in Conques, m’n eindbestemming. N prachtig middeleeuws stadje.  Veel Camino gangers en toeristen. Ik betrapte me erop last van “het gepraat “te hebben. Je bent zo op jezelf tijdens t lopen dat harde geluiden en veel gepraat gewoon storend worden. Zal weer ff flink wennen zijn bij terugkomst in Nederland.

Ik vond n plekje tegenover de Abdijkerk,de koude Leffe ging er goed in. Ik maakte de balans op en bleek ruim 130 km gelopen te hebben afgelopen dagen. Tijd voor n paar dagen rustig aan, om datgene wat ik onder de leden had te laten herstellen.

Ik was blij om weer in mn vertrouwde Dokkie te kunnen slapen geen gesnurk, lekker knus en eigen baas. Slechts t gekabbel van de rivier op de achtergrond.

Ik ga zeker weer verder met deze tocht,maar absoluut met minder kilo’s en minder tasjes!  Ik wist t en weet t nu weer: less is moreJ