Afkicken

Met gemengde gevoelens nam ik na 4 weken afscheid van Cooladdi en daarmee ook van de outback Queensland. Mn hart huilde en Turbo ook…
Wat een vreemde reis was dit. Continu beproevingen,dat was 3 jaar geleden al begonnen.. Plannen bijstellen, anticiperen,incasseren,etc.etc. De Corona crisis maakte dat ik gedurende afgelopen  6 weken dagelijks WiFi nodig had om de situatie in de wereld te volgen. WiFi, lang niet overal beschikbaar in Australië.  Ook niet overal telefoonbereik. Ik had er een modus in gevonden en bleef op de hoogte. Elke dag nieuwe restricties in Australië, contact had met t thuisfront. Zodoende was  er geen sprake was van een “ onbezorgde “ reis, veel energie ging naar t oplossen van problemen die er op mn pad kwamen en de onzekerheid over de mogelijkheid om weer thuis te kunnen komen. Ik besloot mn reis eerder af te breken, voornamelijk door de berichtgeving van ministerie BZ en de berichtgeving van de media over beperkt luchtverkeer en faillissement Virgin airlines…
Toch was er altijd dat innerlijke stemmetje dat fluisterde dat alles goed komt en dat de situatie over n aantal weken weer genormaliseerd is in Australië… Dat eerder thuiskomen eigenlijk niet noodzakelijk was … Ik wilde de gok echter niet nemen ,ik maakte er ondertussen  t beste van en dat lukte. Genoten heb ik! Het was absoluut anders dan de bedoeling was,maar ook deze keer heeft t me veel gebracht. 
Ik besloot voordat ik me weer in de drukte van alledag zou begeven nog een paar dagen af te kicken op bushcampsites. Tussen Cooladdi en Brisbane vond ik 3 heerlijke plekken waar ik de enige visitor was.
Ik werd verwelkomd met n koud biertje bij Gidgees Bush Camp, was er de eerste en enige gast sinds 35 dagen.. Ik maakte er een campfire , staarde naar de heldere hemel en de milky way en realiseerde dat ik dit toch wel erg gemist had de laatste weken. Rust…Ik had een prachtige tijd gehad bij de Foxtrap en Mel, maar voelde nu ook heel duidelijk dat de continue dagelijkse berichtgeving van de TV en bezoekers ook een flinke druk op me gelegd hadden.  
Tijd om naar binnen te keren.Het verblijven in de natuur,het onderweg zijn, nieuwe plekken ontdekken, de vrijheid en vooral de stilte. Dat is reizen vooral ook voor mij.Geen tv, even geen WiFi,  op mezelf zijn,heerlijk..
Ik ontdekte dat vlakbij Brisbane de natuur verrassend mooi is. Tropisch regenwoud, heuvels en prachtige flessenbomen. Ik verbleef er 2 nachten bij Dave op zn campsite. Een 71jarige  bloke wiens buikje meeschudde wanneer hij goedlachs over zn leven vertelde. Ik was er de eerste gast sinds 5 weken. Hij had naast n kat en schapen ook 2 Pyreneese berghonden, Patous genaamd in Frankrijk. Daar leven ze samen met de kuddes schapen om ze tegen wolven te beschermen. Ze zijn berucht vanwege hun waaksheid. Hier waren de 2 joekels van een ander kaliber. Ze lagen in plaats van bij de schapen naast mn auto en lieten zich graag aanhalen. Opnieuw had ik bodyguards. Ze hielde de dingos wel weg van t terrein.
 Dave had om de schapen tegen de dingo te beschermen  ook enkele dogtraps geplaatst . Toen ik de laatste dag n wandeling over zn terrein maakte en n hek opende hoorde en voelde ik n “plof".  Nooit geweten dat ik zo’n reactievermogen had. Ik stond op n val en t ijzeren ding klapte net te traag onder mn voet dicht. Lucky me ! Dave was vergeten om me voor t bewuste hek te waarschuwen  ,potdorie alsof de Corona dreiging nog niet voldoende was om rekening mee te houden haha.
De laatste nacht verbleef ik bij Tom op zn mini campsite. Denk je dat je alles gehad hebt, lopen er 2 alpacas,een dik schaap en 2 mini hondjes vrij over t terrein. En als bonus huisde er n tweekleurig varken naast mn auto.Die gezelligerd hing luid knorrend  over zn hekje om te schooien.
De ochtend van mn vertrek leverde ik mn auto in. Op t laatste moment werd t nog even spannend,  op hun folder stond een verkeerd adres…Uiteindelijk gevonden en de beloofde buyback afgehandeld. Ook hun bedrijf had zwaar te lijden van de Corona crisis, er waren bijna geen voertuigen meer op de weg…Verschillende werknemers waren al ontslagen.. 
Nog n laatste check of mn vluchten doorgingen voordat ik mn tijdelijke huis inleverde en ja hoor, no worries.. Een taxi bracht me naar t airport in Brisbane. Het was er uitgestorven. Alles was uiteraard gesloten, overal hekken en linten. De reis met Virgin naar Sydney verliep relaxed, ik had 3 stoelen voor me alleen. Ook in Sydney was alles uitgestorven . Personeel was vriendelijk, geen stress, alles goed geregeld en op tijd. Veel mondkapjes en handschoenen. In Sydney checkte ik in bij Qatar om naar Doha te vliegen. Er was overal minstens 1 stoel ruimte tussen de passagiers gelaten. Ook hier weer n prima vlucht, goede veiligheidsmaatregelen, heel relaxed en niets te merken van Corona stress. In Doha overstappen en opnieuw met Qatar naar Amsterdam. Deze laatste vlucht waren er haast meer personeelsleden dan reizigers, ik heb nog nooit in zo’n leeg vliegtuig gevlogen..Opnieuw alles relaxed en goed geregeld.
Over n paar weken wanneer ik terugkijk op mn beslissing om eerder terug te keren zal ik weten of t de juiste was.. Ondertussen gaan mn gedachten al weer naar de volgende keer.. Net als 5 jaar geleden toen ik Australië verliet draaide er een film over the outback in t vliegtuig. Ik werd er toen emotioneel van, heimwee..Toen was t de film Treks,over n cameltrek door de woestijn bij Flinders Ranges. Ik zou dat samen met Anneke g edaan hebben voor 5 dagen, we moesten t cancelen.. 
Nu draaide er n film over the  Kimberly’s ,  een prachtig ruig deel van NW Australië waar ik de laatste 4 weken naar toe zou gaan en verschillen  de NP zou bezoeken. Verschillende bijzondere tochten zou maken..Ik moest mn plannen wijzigen omdat de borders gesloten zijn. Ik werd er opnieuw emotioneel van.
Ik ben nog niet klaar met dit land. De oudheid  van veel “ oerplekken" raken me diep en dat ervaar ik t meest intens wanneer ik alleen ben. Aarde, rode aarde, outback,ik wordt er blij van. Warm, warmer, heet ! De zon is mijn beste medicijn.Dat was 5 jaar geleden al zo en ik heb t opnieuw zo ervaren. Ik had t mooiste voor t laatst bewaard en ik zal t nog even moeten uitstellen. Net als de vorige keer heb ik gereisd in vertrouwen, wilde ik me niet gek laten maken door alles wat eventueel zou kunnen gebeuren en mis zou kunnen gaan. 
Ik wil echter in vrijheid kunnen genieten van het land en de mensen, vandaar mn keuze om eerder terug te keren naar “ huis". Om vervolgens de draad weer op te pakken, na te genieten van deze bijzondere maanden en opnieuw rustig toe te werken naar datgene  wat ik zo graag gezien en ervaren had. 
Het zit in mn bloed. Het reizen,een gezonde honger en nieuwsgierheid naar anders en avontuur. Om te ontmoeten, te ervaren en om te schrijven. Ik stap straks een andere wereld in, zweef op t moment van schrijven letterlijk tussen hemel en aarde .
Ik ben blij om mn familie en vrienden weer te zien, omarmen is er even nog niet bij. Prijs me gelukkig dat niemand getroffen is door Corona en dat velen me tijdens mn trip zo fijn hebben gevolgd en  gesteund bij t nemen van beslissingen. Want dat is toch wel de positieve kant van deze crisis. Mensen weten elkaar weer meer te vinden,te waarderen en het is duidelijker dan ooit dat je elkaar nodig hebt in tijden van nood. Dat heb ik in Australië ervaren op onverwachte momenten en ik hoopt bij thuiskomst opnieuw aan te treffen.
Ik hoop dat er ondanks alle verdriet, verlies en ellende ook iets blijvends positiefs overblijft wanneer de maatschappij zich wat hersteld heeft. In Australië zag ik de natuur die zich herstelde na de extreme  bushfires van maanden geleden, wat verwoest was bloeide weer op.Ik vertrouw..