walk like an Egyptian...?

Dit deuntje van de Bangles uit de jaren 80 heeft afgelopen 2 weken vaak door mn hoofd gespeeld...Ik ben aanbeland in Egypte, in Z-Sinai om precies te zijn en heb me omgeven door Bedoeienen en dat is een groot verschil met Egyptenaren.

Toen ik ruim een jaar geleden de keuze gemaakt had om hier een woestijnreis te willen maken, was ik me niet bewust van het grote verschil tussen deze bevolkingsgroepen.Door het incident met het Russische vliegtuig boven de Sinai in 2015 en de onrust op het vliegveld in Sharm el Sjeikh destijds , heb ik mn reis toen uitgesteld.Het gaf me teveel negatieve gedachten om onbevangen deze bijzondere ervaring tegemoet te treden..

Inmiddels raak ik "gewend “ aan terreur aanslagen, veiligheid is relatief en niets is een garantie. Ook kan de media je gek maken, ik laat me er niet meer door leiden en leef in vertrouwen.Toen ik afgelopen zomer een week in Montpellier verbleef, bleek dat er notabene daar in dezelfde week een poging tot een bomaanslag in het treinstation was geweest..Alles weten maakt niet gelukkig.

Ik had me een beetje op de nachtelijke kou voorbereid door al een tijdje in de woonkamer en bijkeuken “proef”te slapen op mn matje . De temperatuur overdag scheelt enorm met de nachtelijke gevoelswaarde in de woestijn wanneer er een koele bries waait.Een bijzonder klimaat daar in de woestijn, extremen in velerlei vormen, en de verwachtingen bleek helemaal te kloppen.

De reis verliep prima, ik reisde alleen, maar kwam tot 2x naast een Marokkaanse familie te zitten die op bedevaart was. De laatste vlucht veel gegiegeld met de Marokkaanse schone naast me, het was een hillarische vlucht van 2,5 uur vanaf Istanbul naar Sharm el Sjeikh.

Veel families met hele oude, behoeftige mensen en kleine kinderen. Veel plaatsverwisselingen wat tot bizarre situaties leide, cultuurverschillen, zorgzaamheid voor elkaar, vrolijkheid en chaos in het nauwe gangpad. De logistiek was ver te zoeken , t maakte allemaal niets uit en er werd veelvuldig gebruik gemaakt van de WC. Invoegen, ophoping, gezucht, gerorp,gekreun, gegiegel..

Zelfs een oproep of er een dokter in de “zaal”was..Bescheiden meldde ik me bij de steward , of er problemen waren..Een lachend, prachtig Egyptisch exemplaar stond te wachten op “de dokter”. Hij had knallende koppijn en zn paracetamol lag in de ruimbagage.Personeel durfde het niet aan om hem van een pilletje te voorzien, of ik aan kon tonen dat ik medicus was haha. Nou, dat niet, maar doortastend was ik wel. Na opnieuw een inhaalactie met de karren kon ik graaien in de bagageruimte om de verlossende pillen uit mn tas te plukken. Egyptenaar blij , steward opgelucht dat hij zn first aid koffer niet hoefde te openen.

Rond 3uur s`nachts zette het vliegtuig de landing in. Toen het landingsgestel de grond raakte barstte er een luide sound los van Turkisch airlines en begon men te joelen en te klappen, vrolijke boel dus.

Bij een vorige vlucht hadden we waterschade aan de laptop ivm een “exploderende”waterfles...Niet meer aan gedacht en opnieuw knalde de rubberdop uit de fles tijdens de landing.Met een natte tas waar natuurlijk mn telefoon ,beurs en fototoestel inzaten kwam ik aan op Sharm el Sjeikh. Beetje lullig momentje, mn telefoon weigerde alles en mn chauffeur stond niet in de ontvangsthal..Daarintegen wel veel woest en serieus kijkende bewaking ,een paar keer paspoortcontrole ( zelfs macho/heldhaftig gedrag terwijl t document op zn kop gehouden werd) dat zou nog veelvuldig gedaan worden deze weken..

Toen ik toch maar naar buiten liep kon ik m niet missen : Omar Shariff stond temidden van n stel luidruchtige ,gelikte Egyptische taxidrivers als een rots en rustieke Bedoeien geduldig op mij te wachten. Wat n verschijning vergeleken bij de rest van de taxidrivers.Groot, breed,witte djellaba ,geblokte hoofddoek ,bruine kop en stugge grijze snor..De arme man had 2 uur eerder Elva opgepikt en had al die tijd op mij gewacht. We hebben geen moppers gehoord, alleen maar rust en vriendelijkheid.

En zo reden we midden in de nacht naar de hutjes op t strand vlakbij Nuweiba. Zo`n 2 uur rijden naar het noorden aan de kust. Elva ,een vrolijke en honderduit babbelende creatieve duizendpoot van 27 , de charismatische ,robuuste Omar die Mozus bleek te heten en ik die al snel mn hoofd tegen t raam drukte en afhaakte wegens slaapgebrek.

In het donker zoefden we door de nacht, silhouetten van bergen tekenden zich van tijd tot tijd af. Een nieuw fenomeen deed zich voor: checkpoints met zwaar bewapende militairen voor paspoortcontrole ..Weer haantjes gedrag,veel mannen verveeld kijkend achter tafeltjes, superieur gedoe...heel onwerkelijk,alsof we in een film zaten..

Rond 5.30 kwamen we aan op onze tijdelijke pleisterplaats en de zon kwam tegelijkertijd op. Mijn warme vriend rees langzaam boven de bergen uit van Jordanie ,wat aan de overkant van de baai van Aqaba lag. Een idyllisch plekje in een eenvoudig rieten hutje aan het strand . Inclusief hangmat, die de laatste nacht onder mijn gewicht bezweek...

Rust, ruimte en Bedoeienen gastvrijheid.Amper iemand anders aanwezig op het hele “resort”.Even heerlijke geacclimatiseerd voordat we de woestijn introkken.Kennis gemaakt met Angie en Rashid (organisatie van “ feel the desert”) die veel konden vertellen over de achtergrond van het land en met name over het Bedoeienen bestaan. Waar ik 11 dagen aan mocht snuffelen...wat veel te kort voor mij was..Ik vond t geweldig!

Helene voegde zich op t laatst nog bij ons, een zeer vooruitstrevende, slimme,geemancipeerde dominee op de scheepvaardij met veel humor. Nooit geweten dat er zulke leuke dominees bestonden ,met n vette knipoog naar de kerk...! Ook nog 2 “kamelenjongens, Mohammed en Salah”, hele verantwoordelijke en zorgzame Bedoeienen en de 3 honden van Angie/ Rashid.

Bedoeienen zijn van oudsher zeer bekwame gidsen door de woestijn. Dicht bij de natuur levend, met respect voor de omgeving, niet verkwistend,wetend hoe te overleven in een omgeving van schaarste en schraalheid.Met grote gastvrijheid, verschillende stammen met hun eigen kenmerken,strenge gewoontes...man-vrouw verhoudingen, zo anders dan in onze maatschappij..Islam, heel ingewikkeld soms..Ook dat heb ik sterk gevoeld, het staat ver af van mijn eigen gevoel van gelijkwaardigheid / rechtvaardigheid . Tradities, overleveringen,communicatieve misverstanden...Zó anders , maar ook op vele momenten zó rakend en heerlijk primair .Eenvoud, weinig geld,amper werk, maar veel tijd voor zaken en elkaar..geen werk, overlevingsdrang...Vrije tijd is een groot gemis voor veel mensen in de hektische westerse maatschappij. Down to earth. Tevreden met weinig maar vaak bereid het weinige te delen..Wat n rijkdom..

Nomadisch leven, omgeven door n prachtige rotswoestijn, rijdend op mn “eigen “kameel die erg veel last van zn hormonen had waarover later meer...zoals Angie zei : kameelrijden is mediteren met uitzicht.

Het was voor mij opnieuw het gelukzalige gevoel van puurnatuur,vrijheid en ruimte , het gevoel wat ik in Australie ook zo vaak ervaren heb in de outback. De ongereptheid van de woestijn was overweldigend. Prachtige rotsformaties, geweldige kleuren en heel veel afwisseling. Silte...Genieten van kleine dingen, nuance verschillen, zon zien opkomen en ondergaan,voor, geur van versgebakken brood,uitzichten en vergezichten.Zittend op of lopend naast mn kameel, yoga in t zonnetje,basic, spelende en verliefde honden,poepen/plassen/wassen in open space, slapen in de open lucht onder de sterren zonder lichtvervuiling,heerlijk! Ik heb s`nachts vaak een tijd liggen staren naar de hemel, veel vallende sterren gezien, wensen gedaan.. heb enorm veel gedroomd. The desert is magic..

Klauterpartijen over rotspassen, sloffen door het mulle zand, honderden foto`s gemaakt van telkens weer n nieuwe ontdekking. Gezellig pratend of juist heel stil.Ieder genoot op zn eigen manier. Mohammed begon vaak spontaan te zingen terwijl hij achter me reed, de klanken zo anders dan onze westerse muziek,het maakte me intens blij en gelukkig.

Kleine vogeltjes, een groep overvliegende ooievaren, gieren, arenden...hagedisjes, springmuizen,, mestkevers op hoge poten..sporen van vossen, konijnen,geiten,ezels,uromastyx( grote hagedissen.).Geen enkel eng beest gezien helaas. Ik had graag slangen en schorpioenen gespot.Ze waren er wel,maar lieten zich niet zien.

Ik hoefde helemaal niet te wennen, het voelde zó vertrouwd dat ik er vanaf t eerste moment gelijk “in zat”.Ook t kameelrijden was dikke prima, een continue massage van je onderrug, go with the flow..Lekker met blote voeten tegen de wollige schoft, Super!

De mannen zorgden heel goed voor ons, ondanks dat we 11 dagen dezelfde basis van groenten aten, wisten ze er elke keer weer iets anders van te maken.Heerlijk versgebakken brood, mooi opgemaakte schaaltjes met fruit, jammie !

Als echte koffiejunk was ik bang voornamelijk mierzoete thee te drinken te krijgen deze week. Er waren 3 potjes Nescafé mee, shakar,shakar! (bedankt,bedankt! ).

Ons ritme was elke dag hetzelfde,heel Zen :-).Rond 6uur ontwaken, ontbijten, kampement opbreken,kamelen opzadelen, lopen/rijden, soms yoga, lunch,siesta, vrije tijd,lopen/rijden,slaapplaats zoeken, kamp bouwen,eten, rond 20 uur aanstalten om te gaan slapen...Het ritme van de natuur, meedeinen met de zon,het licht.. In Australie had ik dit ritme ook, heel fijnen rustgevend.

Kamelen die lagen te herkauwen, hondjes in de buurt,het lijkt heel vredig en dat was t óók. Niets geen dreiging of onveilig gevoel gehad deze reis,ondanks een negatief reisadvies. Harmonie,behalve enkele incidenten,waarover een andere keer meer. Hormomen speelden deze weken een ENORME rol ! Niet zozeer bij ons mensen, maar wel bij de beestenboel ...

De vlam kan ineens in de pan slaan als instincten het gaan overnemen..Ook dat gaf een bijzonder tintje aan deze reis, ik had t niet graag willen missen !

Ik kijkt terug op 15 geweldige dagen , een ervaring die tot nu toe met niets te vergelijken is. Het nodigt uit tot meer, véél meer...Volgend jaar ga ik de woestijnen van Australie weer ervaren, zonder Bedoeienen,maar met Arboriginals en bewoners van de ourback. Op een bepaalde manier zijn er overeenkomsten, het raakt mij diep en het verrijkt mn leven.

De tijd in de woestijn had ik geen bereik, ik heb t absoluut niet gemist. Ook de dagen rondom slecht bereik, het maakt t leven eenvoudiger.

Nu weer terug op mn thuisbasis in Drachten.Nog even zo weinig mogelijk prikkels binnen laten komen...schakelen...Navoelen en genieten, me een gezegend mens voelen met mn familie/geliefden/vrienden in mn leven. Rijk met deze nieuwe ervaring ,een kleine bijdrage kunnen leveren aan wat inkomsten aan minder bedeelden. Woestijnschatten meegenomen, een tas met kadootjes voor thuisblijvers gemaakt door Bedoeienenvrouwen.Er is een zaadje geplant...mooie ontmoetingen..verbazing en herkenning..

Vannacht sliep ik in mn lange,warme,zwarte Bedoeienenjas, sjaal op mn kop, gordijnen open, weinig sterren te zien....De overgang moet geleidelijk gaan en mondjesmaat laat ik het leven hier weer binnen komen. We zijn zo rijk hier, hier spelen hele andere problemen..Over n paar dagen “ben ik er weer”, het gaat me steeds gemakkelijker af om te schakelen, ik weet dat het slechts voor tijdelijk is..

M`n rugzak met avonturen wordt steeds zwaarder en de bucket list wordt regelmatig uitgebreid..Connected met mezelf en de ander.. Leergierigheid,nieuwsgierigheid naar nieuwe oorden : alhayat maliyat bialmafajat