Hereneging

2020-2024.Ruim 4 jaar geleden hield Covid de hele wereld in zijn greep. Bizar en onvoorstelbaar nu ik er opnieuw op terug kijk. Wat een angst, grimmigheid en verdeeldheid heerste er. Ik had mijn eigen mening ,net als zoveel anderen. Ik was net een paar weken in Australië aanbeland en wilde niet terug, ik bleef om op mijn eigen moment terug naar Nederland te keren.

Ik moest kiezen waar ik me vanwege de geldende reisrestricties zou gaan settelen. De keuze was niet moeilijk voor me. Ik verbleef 5 weken in Cooladdi, het kleinste dorp in Queensland.  We kenden elkaar van een eerder trip door Oz en t voelde bijna als familie.Ik was een tijdelijke bewoner van roadhouse the Foxtrap, gerund door Roxanne en haar moeder Laurel.Ze wilden  niets weten van vergoeding,  alleen de biertjes hoefde ik af te rekenen. Ik at mee wat de pot schaftte.

Ik nam de zorg voor de honden voor mijn rekening. Liep dagelijks door de bush met Turbo,  de puber die niets gewend was en hele dagen aan de ketting lag. Hij sliep s nachts naast m  auto.

Nu zijn we 4 jaar verder. Covid lijkt lang geleden en t voelt ook heel onwerkelijk in wat voor staat we toen  verkeerden. Slechts herinneringen, verdrietige vaak. Over verlies ,ongeloof, afgesnedenheid en verdeeldheid.

Ik ben terug, terug in Queensland. Om na 4 jaar de draad weer op te pakken. Om daar heen te gaan waar ik destijds niet heen kon. Om de draad weer op te pakken met mn Ozzy vrienden, om Roxanne haar laatste rustplaats te bezoeken.  Ze is een jaar geleden overleden,  heeft een langdurig ziekbed gehad maar nooit geklaagd. We hebben t er vaak over gehad, Roxy en ik, over t leven, haar power en de mijne.

Ik kwam terug, om Turbo weer te zien. Om te ervaren dat hij me niet vergeten was. De blijdschap van herkenning , hereniging en de loyaliteit van honden. Hij was van n puber n volwassen erfhond geworden.Hij woonde bij Gavin, de weduwnaar van Roxy. Niet meer aan n ketting maar dagenlang alleen in de tuin. Hij durfde de straat niet op,  niet in de auto, akelig om te horen. Niet gesocialiseerd.Hij hield indringers en vreemdelingen op afstand door zn harde blaffen maar liet mij probleemloos binnen. De liefdevolle blik in zijn ogen,de verlegen oortjes naar achteren , de zachte kwispel…. Onze tijd samen was ingeprint in zn geheugen. Wat n lieve, bijzondere hond.

Ik had stroopwafels meegenomen en trakteerde Laurel 2x op haar lievelings eten: seafood. Zo fijn om ook eens wat terug te kunnen doen.Ze liet me haar omgeving zien, de mijnen bij Moura.We bezochten t graf van Roxanne, ik liet er mijn persoonlijke item achter. Ik had de dienst vorig jaar via internet bijgewoond vanuit Spanje.  Nu stond ik hier zelf. Afstanden vallen weg.

We hadden quality time, Laurel en ik. Eigenlijk had mn Australiëmaatje  Ozzyjohn er nu ook bij moeten zijn . Hij heeft andere, serieuze dingen aan zn hoofd nu en vertoeft in Nederland. Hij reist in gedachten n beetje  met me mee, kent de omgeving hier zo goed en heeft regelmatig heimwee naar Oz. Ik begrijp 'm, voel ‘m. We “ voelen”  t land.

Met n vette hug namen we afscheid.  Turbo achterlatend in de tuin. De gevoelige schat, die met een baas die meestal weg is een eenzaam bestaan leidt. Ik had er moeite mee.Laurel achterlatend in de kleine wereld van t outback stadje Moura. Waar ze gelukkig is met haar hondje Honey en haar familie om haar heen.Helemaal goed.

Ik prijs me gelukkig dat ik de mogelijkheden gecreëerd heb en de kansen pak om mijn wereld zo groot te maken als ik zelf wil. Deze reis is een groot geschenk aan mezelf. Opnieuw kwam ik allelei redenen tegen om niet te gaan. Angsten, onzekerheden en ook twijfels. Ik ben ze aangegaan,heb ze doorleefd en hier ben ik nu.  Zo blij dat ik er doorheen gegaan ben, de hereniging met mezelf en Oz. Het klopt ❤.